The Short Stories - 1η Καλημεροκόλληση

Κυριακή πρωί, ξυπνάω με το πάσο μου, ανοίγω παράθυρα, βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι και στύβω το χυμό μου χορεύοντας…αχ αυτές τις στιγμές ηρεμίας στο σπίτι, πόσο παράδεισο μπορούν να κρύβουν….δίπλα μου το laptop μου θυμίζει στιγμές που έχουν απαθανατιστεί από εμένα ή φίλους μου…φωτογραφίες που γεμίζουν την καρδιά διάφορα συναισθήματα, χαρά, θλίψη, γέλια, μια γλυκιά μελαγχολία για όσα πέρασαν…και τσουπ (!!!) μια καλημέρα στολισμένη σε ένα τοίχο της Αθήνας…ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και αυτομάτως ψιθυρίζω στον εαυτό μου για να το πιστέψω «Πόσος καιρός πέρασε από αυτή την καλημέρα…»

Ήταν από την πρώτη καλημεροκόλληση στο Σύνταγμα !!! Η ώρα συνάντησης ήταν 12.00 πμ…ήμουν τόσο χαρούμενη που θα συμμετείχα για πρώτη φορά σε όλο αυτό το project !!! Το λεωφορείο άργησε να έρθει 20 λεπτά με αποτέλεσμα να είμαι σίγουρη ότι θα αργήσω…δυστυχώς δεν είχα σήμα στο κινητό για να ειδοποιήσω…φτάνοντας στο Σύνταγμα 12.33 στέλνω επιτόπου μήνυμα στο facebook στα άγνωστα πρόσωπα του project…. «Που είστεεεε ;;;» …φαντάστηκα ότι θα ήταν δύσκολο εκείνη τη στιγμή να το δουν, αλλά εγώ δεν ήθελα επ’ ουδενί να χάσω αυτή την καλημεροκόλληση, έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω τα «στοιχεία»…τις «καλημέρες»… Περπάτησα 5 βήματα στην Καραγιώργη Σερβίας και να (!!!) το πρώτο μου στοιχείο …αφού χοροπήδησα σαν 12χρονο, το φωτογράφησα και κατηφόρισα γρήγορα το δρόμο κοιτώντας γύρω μου λαίμαργα για να βρω τις επόμενες, τις φωτογράφιζα με ταχύτητα και προχωρούσα, ώσπου βλέπω τις πλάτες από τρεις κοπέλες που προχωράνε συνομιλώντας με τα περίφημα χαρτάκια στα χέρια...με ενθουσιασμό φωνάζω « Καλημέρααααααααααααα!!!» , γυρνάνε και βλέπω τρία χαμογελαστά πρόσωπα… και κάπως έτσι πέρα από τη συμμετοχή μου στο the kalimera project, ξεκίνησε μια όμορφη φιλία…

The Short Stories - Στο Μετρό Ακρόπολη

Παρασκευή απόγευμα και περιμένω μια φίλη, στην αποβάθρα του μετρό στην Ακρόπολη, να έρθει και να πάμε σε μια ακόμα κρυφή συναυλία του Sofar Athens (https://www.sofarsounds.com). Αρκετοί συρμοί περάσανε περιμένοντας την και εγώ χάζευα τον κόσμο που έμπαινε και έβγαινε στα βαγόνια ανέκφραστος, σχεδόν μουτρωμένος. «Όχι, όχι κάτι πρέπει να κάνω για αυτό» σκέφτομαι. Κάποια στιγμή που ο σταθμός ήταν σχεδόν άδειος, κοιτάζω δεξιά και αριστερά, σηκώνομαι και κολλάω γρήγορα ένα χαρτάκι «Χαμογέλα» στην ταμπέλα που γράφει «Ακρόπολη», έχοντας την αίσθηση ότι έχω κάνει την κλασική παιδική ζαβολιά, να πάρω κρυφά καραμέλες από το πάνω πάνω ράφι της κουζίνας της μαμάς. Εκείνη τη στιγμή ακούω τον ήχο μηνύματος από το κινητό μου, κατεβάζω το βλέμμα , γράφω την απάντηση, πατάω αποστολή και αμέσως αρχίζω να κοιτάω γύρω μου να δω αν ήρθε η φίλη μου. Ξαφνικά, βλέπω σε ένα βαγόνι του μετρό ένα νεαρό να με κοιτάζει και να μου γνέφει, τον κοιτάζω με απορία και τότε μου δείχνει το χαρτάκι που είχα κολλήσει στην ταμπέλα ακριβώς από πάνω μου…το κοιτάω , του χαμογελάω δυνατά, τον ευχαριστώ, μου ανταποδίδει το χαμόγελο και με χαιρετάει καθώς ο συρμός ξεκινάει…

The Short Stories- Super Granny

Ένα από τα καλά που έχει φέρει στην ζωή μου το kalimera project, είναι η γνωριμία με άτομα που μοιραζόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης  και ,  τις περισσότερες φορές, το ίδιο γούστο στον τρόπο διασκέδασης.
Έτσι, ένα απόγευμα Παρασκευής βρίσκομαι με άλλες δύο καλημεροκολλήτριες για να πορευτούμε σε ένα μουσικό event. Στη στάση λεωφορείου, όπως συμβαίνει σε κάθε μας συνάντηση, μιλάμε ακατάπαυστα για τα post-it μας, για τα χρώματα, για το ποιο είδος post-it  είναι προτιμότερο να μπαίνει που, τι ωραία τα μαλλιά σου έτσι, πόσο σου πάει αυτό το φόρεμα κι άλλα τέτοια κοριτσίστικα, μέχρι που πλησιάζει την μία από εμάς μία κυρία, αρκετά μεγάλης ηλικίας. "Να χαλαρώσεις αυτό που φοράς στο μπράτσο σου. Θα σου αφήσει σημάδι. Κι είσαι όμορφη κοπέλα.", είπε με απόλυτη φυσικότητα. "Δεν με σφίγγει αλλά σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον", απάντησε η φίλη μου και αρχίσαμε αμέσως να ανταλλάσσουμε κλεφτές ματιές η μία στην άλλη.
 Ετοιμόλογη η κυρία μας άνοιξε κουβέντα σχετικά με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είχαμε έναν πολύ όμορφο διάλογο κι αποφασίσαμε με τα μάτια πως έπρεπε να της δώσουμε ένα "Χαμογέλα.". Έτσι η άλλη φίλη μου έβγαλε από την τσάντα της ένα κίτρινο post-it "Χαμογέλα"  και της το έδωσε, λέγοντας: " Ορίστε, αυτό είναι από εμάς για να μας θυμάστε".

Η κυρία το επεξεργάστηκε, το γύρισε μπρος- πίσω, το διάβασε, και όλο στριφογύριζε στην γλώσσα της με απορία την λέξη που έγραφε το χαρτάκι. "Χαμογέλα, ε; Αυτό κορίτσι μου τώρα το έγραψες για μένα;" την ρώτησε. Τότε βρήκα την αφορμή να της συστηθούμε επίσημα.

 "Ξέρετε", ξεκίνησα να λέω, "αν κοιτάξετε κάτω- κάτω στο χαρτάκι λέει ότι είμαστε από το the kalimera project. Κι εμείς είμαστε μια ομάδα που κολλάμε καλημέρες στην Αθήνα. Βέβαια, φτιάχνουμε χαρτάκια με διάφορα μηνύματα που είτε τα κολλάμε σε κολώνες, είτε τα μοιράζουμε σε περαστικούς, όπως καλή ώρα σε εσάς. Θέλουμε απλά να μειώσουμε την μιζέρια και να φτιάξουμε την μέρα κάποιου.Λοιπόν το πετύχαμε αυτό για σας;" την ρώτησα και περίμενα με αγωνία την απάντησή της.

Η κυρία,  γέλασε και μας κοιτούσε μία μία στα μάτια σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει όσα άκουγε. " Αν το καταφέρατε λέει....θα το βάλω στο σπίτι μου να σας θυμάμαι! Δώστε μου κι άλλα να τα κολλήσω στην εξώπορτα, να δώσω στα εγγόνια μου, να το δείξω στις φιλενάδες μου!!", είπε ενθουσιασμένη και μας μοίρασε αλήθεια τόση χαρά!  Της ζητήσαμε να την βγάλουμε φωτογραφία για το snapchat και εκείνη δέχτηκε ευχαρίστως. "Και κανονικά να με βγάλετε, να φαίνομαι και στο πρόσωπο. Τέτοια πράγματα δεν είναι για να ντρέπεσαι! Βέβαια δεν έχω ωραία τα μαλλιά μου σήμερα αλλά δεν πειράζει πιστεύω, ε;"

Συνέχισε να μας μιλάει για την ζωή της, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό να χαρακτηρίζουν τον λόγο της και μάλιστα μας φανέρωσε πως ένα πολύ σημαντικό έγγραφο βρισκόταν στην τσάντα της. Δεν μάθαμε ποτέ δυστυχώς για το έγγραφο διότι μας διέκοψε το λεωφορείο της κυρίας.. Αυτό που σίγουρα μάθαμε όμως, ήταν ότι εκείνο το απόγευμα δυο μάτια γηρασμένα αλλά πανέξυπνα, έλαμπαν όταν έφυγαν μακριά μας. Είναι πραγματικά τόσο όμορφο να γνωρίζεις αγνώστους που μπορούν να καταλάβουν το νόημα του project πέρα από τα απλά post-it, πέρα από χαρούμενους μαρκαδόρους κι ωραία γράμματα.

 Η "Super Granny" , όπως μου άρεσε να την βαφτίσω, διέκρινε τον σκοπό μας δίχως περιττές ερωτήσεις κι άσκοπες κουβέντες. Αυτό είναι που θαυμάζω στους καλοπροαίρετους ανθρώπους, κρατούν την ουσία στο χαμόγελο.

The Short Stories- Το χαμόγελο στο παγκάκι

Καθώς έκανα μια βόλτα αργά το μεσημεράκι, έκατσα σε ένα παγκάκι σε μια πλατεία. Κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο κι άλλα έτρωγαν παγωτό. Τα χάζεψα λιγάκι και έσυρα το βλέμμα μου πάνω σε όλα τα παγκάκια της πλατείας, εντοπίζοντας ένα παγκάκι στο οποίο κάθονταν δύο κυρίες.  Μία σίγουρα πάνω από 70 κι η άλλη κυρία ήταν μεσήλικη. Φαίνονταν να μιλούν για κάποιο χαλαρό θέμα, ίσως για τον καιρό ποιος ξέρει, αλλά μου τράβηξε την προσοχή το πόσο όμορφα ήταν τα χαμογελαστά τους πρόσωπα. Πάλεψα αρκετά μέσα μου με την ιδέα να πάω να κολλήσω δίπλα τους ένα "χαμογέλα", να τους πω ότι τις χάρηκα έτσι χαμογελαστές που τις είδα, γιατί φοβόμουν μήπως ενοχλήσω, μήπως το πάρουν στραβά, μήπως δεν καταλάβουν ακόμη κι αν τους εξηγήσω κτλ.
Ευτυχώς δεν άφησα τους ενδοιασμούς να νικήσουν και πήρα την απόφαση. Σηκώθηκα και χαμογελαστή περπάτησα προς το μέρος τους.
"Σας πειράζει να κολλήσω ένα "χαμογέλα" εδώ; Το υποστηρίζετε πολύ έτσι κι αλλιώς!", είπα με το τρακ να είναι εμφανές στην φωνή μου. Οι κυρίες γύρισαν, το είδαν, το διάβασαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής με κοίταξαν, μου χαμογέλασαν κι είπαν: " Μα φυσικά και μπορείς! Τί ωραία ιδέα! Έχεις βάλει και σε άλλα σημεία;" Τους εξήγησα εν συντομία το project και ενώ ακόμη ήμουν στα μισά της εξήγησής μου εκείνες με κοιτούσαν ενθουσιασμένες. " Θέλουμε τα νέα παιδιά να σκορπάνε χαρά! Την έχουμε τόσο ανάγκη αυτήν την ζωντάνια σας!", έλεγαν.
Ζήτησα την άδεια για μια φωτογραφία στο snapchat και εκείνες δέχτηκαν πρόθυμα.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη! Όχι μόνο δεν με παρεξήγησαν αλλά επιβράβευσαν τόσο θερμά την ιδέα μας!
"Στο καλό παιδί μου, να γεμίσεις την γειτονιά!" μου είπε η γιαγιά καθώς τις άφηνα. Και πώς θα μπορούσα να μην κάνω ό,τι μου πρόσταξε; 

Μια πολύχρωμη μέρα...

11 Ιουνίου 2016

07.30 π.μ.

Η πόλη είχε ξυπνήσει προ πολλού και εγώ πετάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεββάτι ακούγοντας τον ήχο του ξυπνητηριού. Με γρήγορες κινήσεις ετοιμάστηκα, τσέκαρα μια τελευταία φορά το πρόγραμμα στην ατζέντα μου και ξεκίνησα για τη δουλειά. Όση κούραση και να ένιωθα, όσο και αν χρειαζόμουν αυτά τα πέντε έξτρα λεπτά ύπνο, κάτι μέσα μου με γέμιζε ενέργεια και μου έλεγε ότι «σήμερα θα είναι μια πολύ καλή-μέρα» !!!

17.30 μ.μ

Μια πολύ απαιτητική και δύσκολή μέρα στην εργασία μου έλαβε τέλος και πλέον βρισκόμουν σε ένα βαγόνι του μετρό με κατεύθυνση το σταθμό Ακρόπολη. Επιτέλους θα έβρισκα τους φίλους μου για μια υπέροχη βόλτα !!! Με τα καλημερο-φιλαράκια μου για μια ακόμα «καλημεροκόλληση» !!! Αφού χαιρετηθήκαμε και αγκαλιαστήκαμε ξεκινήσαμε την διαδρομή μας …Ακρόπολη – Πλάκα – Αναφιώτικα – Θησείο – Μοναστηράκι με τελικό προορισμό το Σύνταγμα.

19.30 μ.μ.

Πλατεία Συντάγματος…παντού χρώματα, μουσικές και χαρούμενοι άνθρωποι όλων των ηλικιών ήταν εκεί !!! Βρισκόμασταν στην παρέλαση του Athens Pride 2016 !!! Μπήκαμε μέσα σε αυτό το περήφανο πλήθος, παρασυρμένοι από την θετική αύρα και την αλήθεια του !!! Την αλήθεια που κανένας και ποτέ δεν θα μπορέσει να επισκιάσει ή να το τρομάξει, γιατί η αλήθεια λάμπει και δε φοβάται !!! Ήμασταν εκεί για να εκδηλώσουμε την υποστήριξη μας.  Αυτή τη φορά δεν κολλήσαμε μόνο τα κλασσικά μας post it, αλλά δώσαμε μικρά χαρτάκια στους συμμετέχοντες με μηνύματα όπως “You’re loved”. Είδαμε πολλά χαμόγελα γεμάτα ζεστασιά και αγάπη. Πόσες ιστορίες θα μπορούσα να πω για αυτά τα χαμόγελα…

20.00 μ.μ.

Μέσα σε αυτό το ποτάμι χαράς, ξεχώρισα μια γυναίκα που το φως της ψυχής της, δεν μπορούσε να κρυφτεί. Ήταν μια μητέρα που βρέθηκε εκεί για να δείξει για ακόμη μια φορά ότι είναι δίπλα στο γιό της !!! Κρατούσε μια ταμπέλα «Αγαπώ τον πούστη γιό μου !!!» . Ναι, αυτή η γυναίκα κατάφερε να μου «κολλήσει» αυτόματα ένα «χαμογέλα» στο πρόσωπο μου με την στάση της ! Έμεινα να την χαζεύω και από τη συγκίνηση ξέχασα να της δώσω το καταλληλότερο χαρτάκι που είχα στα χέρια μου… Αν τύχει ποτέ και την αναγνωρίσετε πείτε της ένα “You’re beautiful” από εμένα, γιατί είναι ουσιαστικά, ένας όμορφος άνθρωπος !!!

Σήμερα

Τελικά, είχα άδικο τότε …δεν ήταν μια πολύ καλή-μέρα, αλλά μια υπέροχη μέρα !!!

The Short Stories - Δευτέρα πρωί

Ναι, μην έχεις καμιά αμφιβολία, είμαστε πολλοί εκεί έξω που πιστεύουμε στην ευγένεια και στην δύναμη μιας καλημέρας!Μια καλημεροκολλήτρια μάς έστειλε την παρακάτω ιστορία και θέλαμε να την μοιραστούμε:

 "Δευτέρα πρωί κι εγώ τρέχω σαν τρελή γιατί ακόμη μία φορά είμαι στο τσακ να αργήσω στο μάθημα. Σήμερα έχουμε το πρώτο δίωρο στον τρίτο όροφο οπότε πρέπει να πάρω το ασανσέρ, κάτι που με χαροποιεί πολύ μιας και το να κολλάω ¨καλημέρες¨ στον καθρέφτη είναι το αγαπημένο μου. Καλώ το ασανσέρ και γεμάτη ανακούφιση, που είμαι μόνη μου και δεν θα χρειαστεί να κάνω εκείνη την έξτρα βόλτα ασανσέρ-σκάλες- ασανσέρ για να καλημεροκολλήσω χωρίς να γίνω αντιληπτή, βλέπω να ανοίγουν οι πόρτες μπρος μου. Μπαίνω και λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες προβάλει το πόδι της σε αντίσταση μία κυρία. Μια γεμάτη γυναίκα με γυαλιά και μία μεγάλη ελιά στην μύτη. «Καλημέρα!», μου λέει και μου χαμογελά θερμά, πατώντας το κουμπί για τον πέμπτο. «Καλημέρα!» της απαντώ και ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο ρολόι μου. Σίγουρα δεν έχω χρόνο για μία επιπλέον βόλτα πριν το μάθημα, αλλά είναι Δευτέρα και όσο περνάει η ώρα τόσο πιο πολλοί θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν το ασανσέρ, και θέλω να τους βρει μια έκπληξη όταν κοιταχτούν στον καθρέφτη. Ένιωσα άνετα με το χαμόγελο αυτής της γυναίκας, κι έτσι πλησιάζοντας στον τρίτο, βγάζω μία ¨καλημέρα¨ και την κολλώ στο καθρέφτη. «Μια τέτοια όμορφη μέρα, κρίμα δεν είναι να μείνει κάποιος χωρίς καλημέρα;», λέω και ετοιμάζομαι να βγω. «Έχεις δίκιο. Ώστε εσύ τα κολλάς αυτά κάθε μέρα;» μου λέει με μία λάμψη στα μάτια. «Τα κολλάω και εγώ.» της απαντώ, της χαμογελώ ευγενικά και βγαίνω στον όροφο μου. Την στιγμή που βγαίνω παίρνει την θέση μου μία καθηγήτρια, κι εγώ, μην μπορώντας να συγκρατήσω την περιέργειά μου για τον διάλογο που ίσως ακολουθούσε, κάθομαι ελαφρώς στο πλάι της πόρτας.  
«Πωπώ, αμάν πια με αυτά τα χαρτιά! Δεν σώζεται ο κόσμος με ¨καλημέρες¨!», ακούω την φωνή της καθηγήτριας να λέει  σχεδόν ενοχλημένη. 
«Α, ώστε έτσι νομίζετε;», ακούω τη γνώριμη φωνή της κυρίας, με τόνο αμφισβήτησης, καθώς κλείνουν οι πόρτες. 
Η γεμάτη γυναίκα με τα γυαλιά και την μεγάλη ελιά στην μύτη επανέφερε το χαμόγελο στα χείλη μου.  Τελικά είμαστε πολλοί που πιστεύουμε στο ίδιο όνειρο, αλλά είμαστε σκόρπιοι." 

The Short Stories - Η Κωνσταντίνα

Πολλοί λίγοι φίλοι μου έχουν συνδέσει εμένα με το πρότζεκτ, μόνο από τα στοιχεία που μπορούν να βρουν στο ίδιο το πρότζεκτ ή στη σελίδα του.

Η φίλη μου -και συμφοιτήτρια- Κωνσταντίνα, ήταν από τους πρώτους που είχαν εντοπίσει το πρότζεκτ στο facebook και το ακολουθούσαν. Δεν είχε ιδέα πως βρίσκομαι εγώ πίσω από αυτό, και η παρουσία της στη σελίδα, κάθε λάικ ή σχόλιο, μου έδινε διπλή χαρά.
Με ανακάλυψε δυόμισι χρόνια μετά (ή περίπου έξι μήνες αφότου δημιουργήσαμε λογαριασμούς στα social media), αφού με πρόδωσε ένας συνδυασμών διάφορων στοιχείων και συμπτώσεων. Με ρώτησε αν ήμουν εγώ, της απάντησα θετικά, χαρήκαμε και οι δύο πολύ.
Έπειτα, μου είπε μια από τις πιο όμορφες σύντομες ιστορίες που έχω μάθει για τα μικρά μου μηνύματα: έναν χρόνο νωρίτερα είχε φύγει για Εράσμους. Είχε πάρει λοιπόν, πριν φύγει από την Ελλάδα, ένα μικρό χαμόγελο, από αυτά που έφτιαχνα τότε, και το είχε κρατήσει στο πορτοφόλι της για καιρό.

Και για σκεφτείτε πόσο συναρπαστικό είναι αυτό, να έχει μια δική μου φίλη, χωρίς να το γνωρίζει, ένα σημείωμα φτιαγμένο από το δικό μου χέρι - προορισμένο από εμένα να κάνει αυτόν που θα το δει να χαμογελάσει, και φυλαγμένο από την ίδια για τον ίδιο σκοπό.

The Short Stories - Ο μπαμπάς

Πριν καιρό, έτυχε να μπω στο δωμάτιο που χρησιμοποιεί ο μπαμπάς μου για γραφείο στο σπίτι του. Γυρνώντας προς την έξοδο, κοίταξα φευγαλέα τον τοίχο απέναντι από το γραφείο του και έμεινα έκπληκτη, βλέποντας πως είχε κολλημένη δίπλα στο παράθυρο μια αρκετά παλιά "καλημέρα".
Τον ρώτησα, ανήξερη δήθεν, τι ήταν αυτό. Δεν ήξερε ακριβώς, ούτε το είχε ψάξει -δεν γνώριζε εξάλλου την έννοια των hashtags. Την βρήκε, μήνες πριν, τυχαία σε μια στάση κοντά στο σπίτι του, του άρεσε, την πήρε μαζί του, και την έβαλε ακριβώς απέναντί του, να την βλέπει κάθε μέρα.

Ακόμα δεν έχει ιδέα πως εκεί που την βρήκε την είχα κολλήσει εγώ.

The Short Stories - Pilot

Πολύ συχνά, τυχαίνει να συμβούν διάφορες αστείες ή συγκινητικές ή ενδιαφέρουσες ιστορίες -ή ιστορίες που δεν ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, και είναι απλώς ιστορίες. Τις διηγούμαστε μεταξύ μας και γελάμε, είτε συγκινούμαστε, είτε προβληματιζόμαστε -είτε τίποτα από τα παραπάνω.
Αποφασίσαμε να μοιραζόμαστε μαζί σας τις ιστορίες μας, όλοι οι καλημεροκολλητές, και αν έχετε κι εσείς αστείες, συγκινητικές, ενδιαφέρουσες ιστορίες -είτε απλώς ιστορίες- μπορείτε να τις μοιραστείτε εδώ.

Δεν θα αποκαλύπτουμε ποιος από εμάς -ή εσάς- ήταν ο πρωταγωνιστής της κάθε ιστορίας.

Ακολουθεί μια σύντομη ιστορία, που έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσει η καταγραφή των μικρών ιστοριών του The Kalimera Project -παρ'όλο που ανήκει στην κατηγορία "απλώς ιστορίες".


Συχνά, κολλάω καλημέρες στη Μαρίνα Αλίμου, έτσι οι θαμώνες θα τις έχουν συναντήσει περισσότερες από μία φορές. Πρόσφατα, κόλλησα σε μία κολώνα της μαρίνας ένα "You Are Loved" και έπειτα έκανα λίγα βήματα πίσω για να το φωτογραφίσω. Σύντομα, με πλησιάζει μία κυρία και, αφού περιεργάζεται εμένα και το ποστ-ιτ, με ρωτάει "Από ποιο μαγαζί είσαστε?". 
Δυστυχώς, δεν ήταν η πρώτη φορά που ψάχνει κάποιος να βρει τι διαφημίζουμε, οπότε αντιλήφθηκα γρήγορα τι περίπου είχε καταλάβει.

"Ξέρετε" της λέω "δεν είναι από κάποιο μαγαζί". Δεν κατάλαβε.
"Τι διαφημίζετε τότε?" ξαναρώτησε.
"Να, δεν διαφημίζω κάτι" απαντάω ξανά.
"Μα τα έχω δει κι άλλη φορά αυτά τα διαφημιστικά" μου λέει επίμονα.
Ο άντρας της περιμένει λίγο παρακάτω.
"Ναι, έχω βάλει ξανά εδώ, αλλά δεν είναι διαφημιστικά. Να, βλέπετε, γράφει you are loved. Σημαίνει κάποιος σε αγαπάει, γι'αυτό το βάζω εκεί. Να το δει κάποιος και να σκεφτεί πως απευθύνεται σε αυτόν." της εξήγησα.
"Α, you are loved, ε?" ρώτησε αδιάφορα.
"Ναι!" της απαντάω με αυτοπεποίθηση.
"Μάλιστα, you are loved" είπε, έστριψε προς τον άντρα της, και έφυγε. 

Ερωτήσεις που μας Κάνετε Συχνά

Πότε ευχήθηκες τελευταία φορά καλημέρα σε έναν τυχαίο άγνωστο? Εμείς καθημερινά, δημιουργώντας αισιόδοξα μηνύματα και μοιράζοντάς τα στην πόλη.

Ποιοι είσαστε?

Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Φοιτητές και απόφοιτοι, μαθητές σχολείου και γιαγιάδες με εγγόνια. Άλλοι σπουδάζουμε μουσική και άλλοι πηγαίνουμε ακόμα σχολείο, κάποιοι είμαστε γιατροί και δικηγόροι, και κανα-δυο προγραμματιστές. Μπορεί κάποιον από εμάς να ξέρεις!

Πώς και πότε ξεκίνησε το project;

Ξεκίνησε παλιά, από έναν από εμάς. Αρκετά χρόνια πριν, συνάντησε τυχαία την έννοια των random acts of kindness - τυχαίων πράξεων καλοσύνης, δηλαδή. Αφορά καλές πράξεις που μπορεί να κάνει κάποιος για να φέρει χαρά σε αγνώστους, χωρίς να δέχεται ανταμοιβή ή αναγνώριση. Την ίδια εποχή είδε μια φωτογραφία ενός τέτοιου μηνύματος - κάποιος είχε γράψει “take a smile” σε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, είχε ζωγραφίσει χαμόγελα και τα είχε ξεχωρίσει με χαρτί ώστε να μπορεί κανείς να τραβήξει και να πάρει ένα. Σκέφτηκε πόσο θα του έφτιαχνε την ημέρα αυτό, πόσο θα ενθουσιαζόταν, και ευχήθηκε να υπήρχε κάποιος να το κάνει. Και έτσι αποφάσισε ότι θα έπρεπε ο ίδιος να κάνει κάτι τέτοιο ώστε να υπάρχει για κάποιους άλλους. (Γίνει η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο, λέει το γνωστό ρητό.)

Για 2.5 περίπου χρόνια κολλούσε καθημερινά μηνύματα όπως “Καλημέρα” ή “Πάρε ένα χαμόγελο” σε στάσεις, κολώνες, σταθμούς, φανάρια πεζών, στη σχολή, σε τουαλέτες καφετεριών. Λίγο καιρό μετά, ανακαλύφθηκε τυχαία από μια φίλη, που ενθουσιάστηκε με την ιδέα, την αγάπησε και θέλησε να γίνει και η ίδια μέρος. Τότε γίναμε από ένας, δύο. Λίγους μήνες πριν, δημιουργήσαμε λογαριασμούς στα social media και το hashtag #thekalimeraproject για να μοιραστούμε την ιδέα μας με όσον περισσότερο κόσμο μπορούμε και να κρατήσουμε επαφή με αυτούς που βρίσκουν τις καλημέρες μας και τις μοιράζονται. Και έτσι, γίναμε πολλοί!

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε;

Ο πρωταρχικός στόχος είναι να ευχηθούμε σε όσους περισσότερους τυχαίους άγνωστους μπορέσουμε “καλημέρα”. Να φτιάξουμε απλώς για λίγο, έστω και λίγο την ημέρα όποιου δει ένα από τα μηνύματά μας, να χαμογελάσει αυθόρμητα, να ξεχάσει για λίγα δευτερόλεπτα ό,τι σκεφτόταν. Σε δεύτερο επίπεδο, θέλουμε να εμπνεύσουμε όσον κόσμο περισσότερο μπορούμε να κάνει κάτι για κάποιον άγνωστο συνάνθρωπο. Αυτό που εξαρχής ήταν αυτό που μας κινητοποίησε -η σκέψη "αφού θα ήθελα να δω κάτι τέτοιο να συμβαίνει θα το πραγματοποιήσω ο ίδιος", αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμα που θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε τελικά. Από την σκέψη και ευχή στην πράξη οι κινήσεις είναι τελικά ελάχιστες.

Πιστεύετε πως η θετική στάση στα πράγματα θα μας σώσει? Σίγουρα δεν είναι πανάκεια, ούτε θα δώσει λύση σε όλα. Πιστεύουμε όμως πολύ στη φράση που αποδίδεται στον Αίσωπο: Καμία καλή πράξη, όσο μικρή και αν είναι, δεν πηγαίνει ποτέ χαμένη. Έτσι, προσπαθούμε να κάνουμε λίγο πιο φωτεινές τις ημέρες των συνανθρώπων μας, των αγνώστων γύρω μας, ελπίζοντας κάποιοι από αυτούς να προσπαθήσουν με τη σειρά τους να ομορφύνουν την ημέρα κάποιου άλλου.