Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

The Short Stories - Επί της Σταδίου

Περπατούσα στη Σταδίου με μία φίλη μου, απόγευμα Σαββάτου. Δεν έχασα ευκαιρία να χαρώ λιγάκι παραπάνω την χαλαρή μας βόλτα μέχρι τον σταθμό του μετρό που θα την άφηνα, και άρχισα να κολλώ "you are loved"s σε διάφορα σημεία του δρόμου.

Πάνω στη συζήτησή μας, η φίλη μου θαύμασε την πράξη μου και μάλιστα την ονόμασε "φιλανθρωπική". Της ζήτησα να μου το αναλύσει. Και εκείνη μου είπε πάνω κάτω τα εξής:

"Το πρότζεκτ το ήξερα πριν μάθω ότι συμμετέχεις κι εσύ. Είχα πετύχει ένα χαρτάκι που έγραφε "καλημέρα" στο λεωφορείο μία μέρα, και το χαρτάκι είχε χαρούμενα χρώματα, τόσο δυσανάλογα με τον μουντό καιρό,  και την διάθεσή μου. Είχα μία πολύ άσχημη μέρα ειλικρινά. Αλλά και μόνο που είδα αυτό το χαρτάκι, αυτήν την καλημέρα από έναν άγνωστο, έναν άγνωστο που χωρίς να με ξέρει μπήκε στον κόπο να φτιάξει τα ποστ-ιτς, να τα κολλήσει για να τα δω εγώ και να χαμογελάσω, αυτή και μόνο η σκέψη ήταν αρκετή. Μου άλλαξε εντελώς τη διάθεση! Γι' αυτό σου λέω, είναι φιλάνθρωπο αυτό που κάνετε."

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω την ικανοποίησή μου όταν άκουσα αυτά τα λόγια, και χαμογέλασα πλατιά.
"Τι θα απαντούσες αν κάποιος έλεγε ότι όλο αυτό είναι μάταιο, χαζό και χάσιμο χρόνου;", την ρώτησα. "Γιατί κατά καιρούς ακούμε και κάτι τέτοιους σχολιασμούς."
"Αν το έλεγαν κάποιοι αυτό, θα τους έλεγα ηλίθιους. Και μετά επίτηδες θα τους ευχόμουν "καλημέρα"! "
Άλλο ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Αφού τη χαιρέτησα στον σταθμό του μετρό, αποφάσισα να περπατήσω πίσω στη Σταδίου, από εκεί που πέρασα, να χαζέψω λίγο τον δρόμο και τα ποστ-ιτς, γιατί όπως είναι γνωστό, ο 'δολοφόνος' επιστρέφει πάντα στον 'τόπο του εγκλήματος'.

Και ευτυχώς που το έκανα γιατί είχα την ευκαιρία να συναντήσω μία live αντίδραση.





Είδα δύο κορίτσια που περπατούσαν, να κοντοστέκονται σε μια κολόνα και να την κοιτάνε. Εκείνη την στιγμή περνούσα ακριβώς από δίπλα τους αλλά ήθελα πολύ να ακούσω τι θα πουν μόλις δουν το ποστ-ιτ, οπότε έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη και προσποιήθηκα ότι κάτι ψάχνω, για να σταθώ δίπλα τους.

"You - are- loved...kalimera-project.. αα!! από το καλημέρα πρότζεκτ! Γλυκούληδες!"
, είπε η μία στην άλλη,γέλασαν λίγο και προχώρησαν.


Σας το λέω και να με πιστέψετε. Δεν συγκρίνεται με τίποτα η χαρά που νιώθεις όταν καταφέρνεις να χαρίσεις ένα χαμόγελο, είτε σε κάποιον γνωστό είτε σε κάποιον ξένο. Είναι πραγματική χαρά.
Δοκιμάστε το!


Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017

The Short Stories – H Καλημέρα στην είσοδο της πολυκατοικίας!


Το καλημεροπρότζεκτ το γνωρίζω λίγο περισσότερο από ένα χρόνο τώρα και ακόμη θυμάμαι τι χαρά μου είχε δώσει εκείνο το πρώτο χαρτάκι που είχα βρει στο Σύνταγμα. Ήδη από τότε είχα επικοινωνήσει με την ομάδα και όποτε μπορώ συμμετέχω στις ανοιχτές καλημεροκολλήσεις που γίνονται στην πόλη.

Σε μία από αυτές είχα προμηθευτεί post-its με σκοπό να αφήσω κι εγώ τις καλημέρες μου το επόμενο διάστημα. Το πρώτο χαρτάκι που κόλλησα ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Οι μέρες περνούσαν και το χαρτάκι μου ήταν ακόμη εκεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον να το σχολιάζει και με τον καιρό το μάτι μου το συνήθισε και το προσπερνούσα. Πριν λίγους μήνες παρατήρησα μάλιστα, ότι ο μαρκαδόρος είχε πια ξεθωριάσει και μόνο απ’ το #thekalimeraproject, κάποιος θα καταλάβαινε, τι ήταν αυτό το κίτρινο χαρτάκι στον τοίχο της πολυκατοικίας.


Πριν λίγες μέρες όμως, βγαίνοντας από το ασανσέρ, αυτό που είδα μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά και απ’ όταν το είχα πρωτοκολλήσει. Κάποιος (υπέροχος άνθρωπος!) είχε πατήσει με μαρκαδόρους την καλημέρα από πάνω και είχε προσθέσει έναν γαλανό ουρανό. Στο ίδιο τσαλακωμένο, ξεθωριασμένο χαρτάκι.


Αυτή η απλή πράξη που είχα κάνει πέρυσι, έφτιαχνε τη διάθεση σε τουλάχιστον έναν απ’ τους ενοίκους της πολυκατοικίας, τόσο, που θέλησε να το ξαναζωντανέψει. Δεν ξέρω ποιος είναι, ούτε αυτός με ξέρει, αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που έχω στα χεριά μου μια τόσο τρανή απόδειξη του πόσα μπορεί μια καλημέρα, ή μια αυθόρμητη πράξη ευγένειας να καταφέρει.

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

The Short Stories-Τα απροσδόκητα post-its

Αν είσαι αυθόρμητος και πλακατζής χαρακτήρας σαν εμένα, τότε σου αρέσει να καταστρώνεις διάφορες πλάκες ή μικρές εκπλήξεις στους φίλους σου.

Έτσι, μία συνηθισμένη μέρα στη σχολή, σε ένα από τα δυσκολότερα και πιο βαρετά προγράμματα, μου ήρθε μια ιδέα.
Στο σύντομο διάλειμμά μας, να βρω χρόνο να κολλήσω από ένα "you are loved", "stay positive", "it's just a tοugh day", στις σημειώσεις των φίλων μου.

Ας σημειωθεί ότι κανένας τους δεν ήξερε ότι είμαι μέλος του πρότζεκτ




Χωρίς να χάσω χρόνο όταν βγήκαν εκτός αμφιθεάτρου οι δικοί μου, κόλλησα τα ποστ-ιτ σε εξώφυλλα, κάτω από σημειώσεις στα έδρανα, σε στυλό μέχρι και σε τσάντες. Για να μην κινήσω βέβαια τις υποψίες, κόλλησα και σε πέντε-έξι διπλανού, έτσι, για τα μάτια του κόσμου.

Παρεπιπτόντως, τα μάτια των υπολοίπων που με έβλεπαν σε υστερική φάση να κολλώ κίτρινα χαρτάκια σε ιδιοκτησίες άλλων, με κοιτούσαν με απορία, αλλά έχουμε συνηθίσει σε αυτά.



Μόλις τελείωσα το μοίρασμα γρήγορα-γρήγορα έτρεξα να βρω τους φίλους μου στο κυλικείο. Ευτυχώς δεν με συνδύασαν με την έκπληξη που τους περίμενε.
Χάρηκαν αρκετά και είχαν σίγουρα μία ευχάριστη αλλαγή στην μονότονη μέρα τους!!

Και τελικά τι είχε αλλάξει; Κάποιος νοιάστηκε λιγάκι παραπάνω και έβαλε αισιόδοξη νότα στη μέρα!!

Είναι τόσο απλό. Γιατί το κάνουμε δύσκολο;


Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

The Short Stories - 1η Καλημεροκόλληση

Κυριακή πρωί, ξυπνάω με το πάσο μου, ανοίγω παράθυρα, βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι και στύβω το χυμό μου χορεύοντας…αχ αυτές τις στιγμές ηρεμίας στο σπίτι, πόσο παράδεισο μπορούν να κρύβουν….δίπλα μου το laptop μου θυμίζει στιγμές που έχουν απαθανατιστεί από εμένα ή φίλους μου…φωτογραφίες που γεμίζουν την καρδιά διάφορα συναισθήματα, χαρά, θλίψη, γέλια, μια γλυκιά μελαγχολία για όσα πέρασαν…και τσουπ (!!!) μια καλημέρα στολισμένη σε ένα τοίχο της Αθήνας…ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και αυτομάτως ψιθυρίζω στον εαυτό μου για να το πιστέψω «Πόσος καιρός πέρασε από αυτή την καλημέρα…»

Ήταν από την πρώτη καλημεροκόλληση στο Σύνταγμα !!! Η ώρα συνάντησης ήταν 12.00 πμ…ήμουν τόσο χαρούμενη που θα συμμετείχα για πρώτη φορά σε όλο αυτό το project !!! Το λεωφορείο άργησε να έρθει 20 λεπτά με αποτέλεσμα να είμαι σίγουρη ότι θα αργήσω…δυστυχώς δεν είχα σήμα στο κινητό για να ειδοποιήσω…φτάνοντας στο Σύνταγμα 12.33 στέλνω επιτόπου μήνυμα στο facebook στα άγνωστα πρόσωπα του project…. «Που είστεεεε ;;;» …φαντάστηκα ότι θα ήταν δύσκολο εκείνη τη στιγμή να το δουν, αλλά εγώ δεν ήθελα επ’ ουδενί να χάσω αυτή την καλημεροκόλληση, έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω τα «στοιχεία»…τις «καλημέρες»… Περπάτησα 5 βήματα στην Καραγιώργη Σερβίας και να (!!!) το πρώτο μου στοιχείο …αφού χοροπήδησα σαν 12χρονο, το φωτογράφησα και κατηφόρισα γρήγορα το δρόμο κοιτώντας γύρω μου λαίμαργα για να βρω τις επόμενες, τις φωτογράφιζα με ταχύτητα και προχωρούσα, ώσπου βλέπω τις πλάτες από τρεις κοπέλες που προχωράνε συνομιλώντας με τα περίφημα χαρτάκια στα χέρια...με ενθουσιασμό φωνάζω « Καλημέρααααααααααααα!!!» , γυρνάνε και βλέπω τρία χαμογελαστά πρόσωπα… και κάπως έτσι πέρα από τη συμμετοχή μου στο the kalimera project, ξεκίνησε μια όμορφη φιλία…



Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

The Short Stories - Στο Μετρό Ακρόπολη

Παρασκευή απόγευμα και περιμένω μια φίλη, στην αποβάθρα του μετρό στην Ακρόπολη, να έρθει και να πάμε σε μια ακόμα κρυφή συναυλία του Sofar Athens (https://www.sofarsounds.com). Αρκετοί συρμοί περάσανε περιμένοντας την και εγώ χάζευα τον κόσμο που έμπαινε και έβγαινε στα βαγόνια ανέκφραστος, σχεδόν μουτρωμένος. «Όχι, όχι κάτι πρέπει να κάνω για αυτό» σκέφτομαι. Κάποια στιγμή που ο σταθμός ήταν σχεδόν άδειος, κοιτάζω δεξιά και αριστερά, σηκώνομαι και κολλάω γρήγορα ένα χαρτάκι «Χαμογέλα» στην ταμπέλα που γράφει «Ακρόπολη», έχοντας την αίσθηση ότι έχω κάνει την κλασική παιδική ζαβολιά, να πάρω κρυφά καραμέλες από το πάνω πάνω ράφι της κουζίνας της μαμάς. Εκείνη τη στιγμή ακούω τον ήχο μηνύματος από το κινητό μου, κατεβάζω το βλέμμα , γράφω την απάντηση, πατάω αποστολή και αμέσως αρχίζω να κοιτάω γύρω μου να δω αν ήρθε η φίλη μου. Ξαφνικά, βλέπω σε ένα βαγόνι του μετρό ένα νεαρό να με κοιτάζει και να μου γνέφει, τον κοιτάζω με απορία και τότε μου δείχνει το χαρτάκι που είχα κολλήσει στην ταμπέλα ακριβώς από πάνω μου…το κοιτάω , του χαμογελάω δυνατά, τον ευχαριστώ, μου ανταποδίδει το χαμόγελο και με χαιρετάει καθώς ο συρμός ξεκινάει…



Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

The Short Stories- Super Granny

Ένα από τα καλά που έχει φέρει στην ζωή μου το kalimera project, είναι η γνωριμία με άτομα που μοιραζόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης  και ,  τις περισσότερες φορές, το ίδιο γούστο στον τρόπο διασκέδασης.
Έτσι, ένα απόγευμα Παρασκευής βρίσκομαι με άλλες δύο καλημεροκολλήτριες για να πορευτούμε σε ένα μουσικό event. Στη στάση λεωφορείου, όπως συμβαίνει σε κάθε μας συνάντηση, μιλάμε ακατάπαυστα για τα post-it μας, για τα χρώματα, για το ποιο είδος post-it  είναι προτιμότερο να μπαίνει που, τι ωραία τα μαλλιά σου έτσι, πόσο σου πάει αυτό το φόρεμα κι άλλα τέτοια κοριτσίστικα, μέχρι που πλησιάζει την μία από εμάς μία κυρία, αρκετά μεγάλης ηλικίας. "Να χαλαρώσεις αυτό που φοράς στο μπράτσο σου. Θα σου αφήσει σημάδι. Κι είσαι όμορφη κοπέλα.", είπε με απόλυτη φυσικότητα. "Δεν με σφίγγει αλλά σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον", απάντησε η φίλη μου και αρχίσαμε αμέσως να ανταλλάσσουμε κλεφτές ματιές η μία στην άλλη.
 Ετοιμόλογη η κυρία μας άνοιξε κουβέντα σχετικά με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είχαμε έναν πολύ όμορφο διάλογο κι αποφασίσαμε με τα μάτια πως έπρεπε να της δώσουμε ένα "Χαμογέλα.". Έτσι η άλλη φίλη μου έβγαλε από την τσάντα της ένα κίτρινο post-it "Χαμογέλα"  και της το έδωσε, λέγοντας: " Ορίστε, αυτό είναι από εμάς για να μας θυμάστε".

Η κυρία το επεξεργάστηκε, το γύρισε μπρος- πίσω, το διάβασε, και όλο στριφογύριζε στην γλώσσα της με απορία την λέξη που έγραφε το χαρτάκι. "Χαμογέλα, ε; Αυτό κορίτσι μου τώρα το έγραψες για μένα;" την ρώτησε. Τότε βρήκα την αφορμή να της συστηθούμε επίσημα.

 "Ξέρετε", ξεκίνησα να λέω, "αν κοιτάξετε κάτω- κάτω στο χαρτάκι λέει ότι είμαστε από το the kalimera project. Κι εμείς είμαστε μια ομάδα που κολλάμε καλημέρες στην Αθήνα. Βέβαια, φτιάχνουμε χαρτάκια με διάφορα μηνύματα που είτε τα κολλάμε σε κολώνες, είτε τα μοιράζουμε σε περαστικούς, όπως καλή ώρα σε εσάς. Θέλουμε απλά να μειώσουμε την μιζέρια και να φτιάξουμε την μέρα κάποιου.Λοιπόν το πετύχαμε αυτό για σας;" την ρώτησα και περίμενα με αγωνία την απάντησή της.

Η κυρία,  γέλασε και μας κοιτούσε μία μία στα μάτια σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει όσα άκουγε. " Αν το καταφέρατε λέει....θα το βάλω στο σπίτι μου να σας θυμάμαι! Δώστε μου κι άλλα να τα κολλήσω στην εξώπορτα, να δώσω στα εγγόνια μου, να το δείξω στις φιλενάδες μου!!", είπε ενθουσιασμένη και μας μοίρασε αλήθεια τόση χαρά!  Της ζητήσαμε να την βγάλουμε φωτογραφία για το snapchat και εκείνη δέχτηκε ευχαρίστως. "Και κανονικά να με βγάλετε, να φαίνομαι και στο πρόσωπο. Τέτοια πράγματα δεν είναι για να ντρέπεσαι! Βέβαια δεν έχω ωραία τα μαλλιά μου σήμερα αλλά δεν πειράζει πιστεύω, ε;"

Συνέχισε να μας μιλάει για την ζωή της, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό να χαρακτηρίζουν τον λόγο της και μάλιστα μας φανέρωσε πως ένα πολύ σημαντικό έγγραφο βρισκόταν στην τσάντα της. Δεν μάθαμε ποτέ δυστυχώς για το έγγραφο διότι μας διέκοψε το λεωφορείο της κυρίας.. Αυτό που σίγουρα μάθαμε όμως, ήταν ότι εκείνο το απόγευμα δυο μάτια γηρασμένα αλλά πανέξυπνα, έλαμπαν όταν έφυγαν μακριά μας. Είναι πραγματικά τόσο όμορφο να γνωρίζεις αγνώστους που μπορούν να καταλάβουν το νόημα του project πέρα από τα απλά post-it, πέρα από χαρούμενους μαρκαδόρους κι ωραία γράμματα.

 Η "Super Granny" , όπως μου άρεσε να την βαφτίσω, διέκρινε τον σκοπό μας δίχως περιττές ερωτήσεις κι άσκοπες κουβέντες. Αυτό είναι που θαυμάζω στους καλοπροαίρετους ανθρώπους, κρατούν την ουσία στο χαμόγελο.





Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

The Short Stories- Το χαμόγελο στο παγκάκι

Καθώς έκανα μια βόλτα αργά το μεσημεράκι, έκατσα σε ένα παγκάκι σε μια πλατεία. Κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο κι άλλα έτρωγαν παγωτό. Τα χάζεψα λιγάκι και έσυρα το βλέμμα μου πάνω σε όλα τα παγκάκια της πλατείας, εντοπίζοντας ένα παγκάκι στο οποίο κάθονταν δύο κυρίες.  Μία σίγουρα πάνω από 70 κι η άλλη κυρία ήταν μεσήλικη. Φαίνονταν να μιλούν για κάποιο χαλαρό θέμα, ίσως για τον καιρό ποιος ξέρει, αλλά μου τράβηξε την προσοχή το πόσο όμορφα ήταν τα χαμογελαστά τους πρόσωπα. Πάλεψα αρκετά μέσα μου με την ιδέα να πάω να κολλήσω δίπλα τους ένα "χαμογέλα", να τους πω ότι τις χάρηκα έτσι χαμογελαστές που τις είδα, γιατί φοβόμουν μήπως ενοχλήσω, μήπως το πάρουν στραβά, μήπως δεν καταλάβουν ακόμη κι αν τους εξηγήσω κτλ.
Ευτυχώς δεν άφησα τους ενδοιασμούς να νικήσουν και πήρα την απόφαση. Σηκώθηκα και χαμογελαστή περπάτησα προς το μέρος τους.
"Σας πειράζει να κολλήσω ένα "χαμογέλα" εδώ; Το υποστηρίζετε πολύ έτσι κι αλλιώς!", είπα με το τρακ να είναι εμφανές στην φωνή μου. Οι κυρίες γύρισαν, το είδαν, το διάβασαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής με κοίταξαν, μου χαμογέλασαν κι είπαν: " Μα φυσικά και μπορείς! Τί ωραία ιδέα! Έχεις βάλει και σε άλλα σημεία;" Τους εξήγησα εν συντομία το project και ενώ ακόμη ήμουν στα μισά της εξήγησής μου εκείνες με κοιτούσαν ενθουσιασμένες. " Θέλουμε τα νέα παιδιά να σκορπάνε χαρά! Την έχουμε τόσο ανάγκη αυτήν την ζωντάνια σας!", έλεγαν.
Ζήτησα την άδεια για μια φωτογραφία στο snapchat και εκείνες δέχτηκαν πρόθυμα.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη! Όχι μόνο δεν με παρεξήγησαν αλλά επιβράβευσαν τόσο θερμά την ιδέα μας!
"Στο καλό παιδί μου, να γεμίσεις την γειτονιά!" μου είπε η γιαγιά καθώς τις άφηνα. Και πώς θα μπορούσα να μην κάνω ό,τι μου πρόσταξε;