Καθώς έκανα μια βόλτα αργά το μεσημεράκι, έκατσα σε ένα παγκάκι σε μια πλατεία. Κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο κι άλλα έτρωγαν παγωτό. Τα χάζεψα λιγάκι και έσυρα το βλέμμα μου πάνω σε όλα τα παγκάκια της πλατείας, εντοπίζοντας ένα παγκάκι στο οποίο κάθονταν δύο κυρίες. Μία σίγουρα πάνω από 70 κι η άλλη κυρία ήταν μεσήλικη. Φαίνονταν να μιλούν για κάποιο χαλαρό θέμα, ίσως για τον καιρό ποιος ξέρει, αλλά μου τράβηξε την προσοχή το πόσο όμορφα ήταν τα χαμογελαστά τους πρόσωπα. Πάλεψα αρκετά μέσα μου με την ιδέα να πάω να κολλήσω δίπλα τους ένα "χαμογέλα", να τους πω ότι τις χάρηκα έτσι χαμογελαστές που τις είδα, γιατί φοβόμουν μήπως ενοχλήσω, μήπως το πάρουν στραβά, μήπως δεν καταλάβουν ακόμη κι αν τους εξηγήσω κτλ.
Ευτυχώς δεν άφησα τους ενδοιασμούς να νικήσουν και πήρα την απόφαση. Σηκώθηκα και χαμογελαστή περπάτησα προς το μέρος τους.
"Σας πειράζει να κολλήσω ένα "χαμογέλα" εδώ; Το υποστηρίζετε πολύ έτσι κι αλλιώς!", είπα με το τρακ να είναι εμφανές στην φωνή μου. Οι κυρίες γύρισαν, το είδαν, το διάβασαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής με κοίταξαν, μου χαμογέλασαν κι είπαν: " Μα φυσικά και μπορείς! Τί ωραία ιδέα! Έχεις βάλει και σε άλλα σημεία;" Τους εξήγησα εν συντομία το project και ενώ ακόμη ήμουν στα μισά της εξήγησής μου εκείνες με κοιτούσαν ενθουσιασμένες. " Θέλουμε τα νέα παιδιά να σκορπάνε χαρά! Την έχουμε τόσο ανάγκη αυτήν την ζωντάνια σας!", έλεγαν.
Ζήτησα την άδεια για μια φωτογραφία στο snapchat και εκείνες δέχτηκαν πρόθυμα.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη! Όχι μόνο δεν με παρεξήγησαν αλλά επιβράβευσαν τόσο θερμά την ιδέα μας!
"Στο καλό παιδί μου, να γεμίσεις την γειτονιά!" μου είπε η γιαγιά καθώς τις άφηνα. Και πώς θα μπορούσα να μην κάνω ό,τι μου πρόσταξε;
Ευτυχώς δεν άφησα τους ενδοιασμούς να νικήσουν και πήρα την απόφαση. Σηκώθηκα και χαμογελαστή περπάτησα προς το μέρος τους.
"Σας πειράζει να κολλήσω ένα "χαμογέλα" εδώ; Το υποστηρίζετε πολύ έτσι κι αλλιώς!", είπα με το τρακ να είναι εμφανές στην φωνή μου. Οι κυρίες γύρισαν, το είδαν, το διάβασαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής με κοίταξαν, μου χαμογέλασαν κι είπαν: " Μα φυσικά και μπορείς! Τί ωραία ιδέα! Έχεις βάλει και σε άλλα σημεία;" Τους εξήγησα εν συντομία το project και ενώ ακόμη ήμουν στα μισά της εξήγησής μου εκείνες με κοιτούσαν ενθουσιασμένες. " Θέλουμε τα νέα παιδιά να σκορπάνε χαρά! Την έχουμε τόσο ανάγκη αυτήν την ζωντάνια σας!", έλεγαν.
Ζήτησα την άδεια για μια φωτογραφία στο snapchat και εκείνες δέχτηκαν πρόθυμα.
Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη! Όχι μόνο δεν με παρεξήγησαν αλλά επιβράβευσαν τόσο θερμά την ιδέα μας!
"Στο καλό παιδί μου, να γεμίσεις την γειτονιά!" μου είπε η γιαγιά καθώς τις άφηνα. Και πώς θα μπορούσα να μην κάνω ό,τι μου πρόσταξε;
