Περπατούσα στη Σταδίου με μία φίλη μου, απόγευμα Σαββάτου. Δεν έχασα ευκαιρία να χαρώ λιγάκι παραπάνω την χαλαρή μας βόλτα μέχρι τον σταθμό του μετρό που θα την άφηνα, και άρχισα να κολλώ "you are loved"s σε διάφορα σημεία του δρόμου.
Πάνω στη συζήτησή μας, η φίλη μου θαύμασε την πράξη μου και μάλιστα την ονόμασε "φιλανθρωπική". Της ζήτησα να μου το αναλύσει. Και εκείνη μου είπε πάνω κάτω τα εξής:
"Το πρότζεκτ το ήξερα πριν μάθω ότι συμμετέχεις κι εσύ. Είχα πετύχει ένα χαρτάκι που έγραφε "καλημέρα" στο λεωφορείο μία μέρα, και το χαρτάκι είχε χαρούμενα χρώματα, τόσο δυσανάλογα με τον μουντό καιρό, και την διάθεσή μου. Είχα μία πολύ άσχημη μέρα ειλικρινά. Αλλά και μόνο που είδα αυτό το χαρτάκι, αυτήν την καλημέρα από έναν άγνωστο, έναν άγνωστο που χωρίς να με ξέρει μπήκε στον κόπο να φτιάξει τα ποστ-ιτς, να τα κολλήσει για να τα δω εγώ και να χαμογελάσω, αυτή και μόνο η σκέψη ήταν αρκετή. Μου άλλαξε εντελώς τη διάθεση! Γι' αυτό σου λέω, είναι φιλάνθρωπο αυτό που κάνετε."
Δεν μπορούσα να συγκρατήσω την ικανοποίησή μου όταν άκουσα αυτά τα λόγια, και χαμογέλασα πλατιά.
"Τι θα απαντούσες αν κάποιος έλεγε ότι όλο αυτό είναι μάταιο, χαζό και χάσιμο χρόνου;", την ρώτησα. "Γιατί κατά καιρούς ακούμε και κάτι τέτοιους σχολιασμούς."
"Αν το έλεγαν κάποιοι αυτό, θα τους έλεγα ηλίθιους. Και μετά επίτηδες θα τους ευχόμουν "καλημέρα"! "
Άλλο ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Αφού τη χαιρέτησα στον σταθμό του μετρό, αποφάσισα να περπατήσω πίσω στη Σταδίου, από εκεί που πέρασα, να χαζέψω λίγο τον δρόμο και τα ποστ-ιτς, γιατί όπως είναι γνωστό, ο 'δολοφόνος' επιστρέφει πάντα στον 'τόπο του εγκλήματος'.
Και ευτυχώς που το έκανα γιατί είχα την ευκαιρία να συναντήσω μία live αντίδραση.
Είδα δύο κορίτσια που περπατούσαν, να κοντοστέκονται σε μια κολόνα και να την κοιτάνε. Εκείνη την στιγμή περνούσα ακριβώς από δίπλα τους αλλά ήθελα πολύ να ακούσω τι θα πουν μόλις δουν το ποστ-ιτ, οπότε έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη και προσποιήθηκα ότι κάτι ψάχνω, για να σταθώ δίπλα τους.
"You - are- loved...kalimera-project.. αα!! από το καλημέρα πρότζεκτ! Γλυκούληδες!", είπε η μία στην άλλη,γέλασαν λίγο και προχώρησαν.
Σας το λέω και να με πιστέψετε. Δεν συγκρίνεται με τίποτα η χαρά που νιώθεις όταν καταφέρνεις να χαρίσεις ένα χαμόγελο, είτε σε κάποιον γνωστό είτε σε κάποιον ξένο. Είναι πραγματική χαρά.
Δοκιμάστε το!
Το καλημεροπρότζεκτ το γνωρίζω λίγο περισσότερο από ένα χρόνο τώρα και ακόμη θυμάμαι τι χαρά μου είχε δώσει εκείνο το πρώτο χαρτάκι που είχα βρει στο Σύνταγμα. Ήδη από τότε είχα επικοινωνήσει με την ομάδα και όποτε μπορώ συμμετέχω στις ανοιχτές καλημεροκολλήσεις που γίνονται στην πόλη.
Σε μία από αυτές είχα προμηθευτεί post-its με σκοπό να αφήσω κι εγώ τις καλημέρες μου το επόμενο διάστημα. Το πρώτο χαρτάκι που κόλλησα ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Οι μέρες περνούσαν και το χαρτάκι μου ήταν ακόμη εκεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον να το σχολιάζει και με τον καιρό το μάτι μου το συνήθισε και το προσπερνούσα. Πριν λίγους μήνες παρατήρησα μάλιστα, ότι ο μαρκαδόρος είχε πια ξεθωριάσει και μόνο απ’ το #thekalimeraproject, κάποιος θα καταλάβαινε, τι ήταν αυτό το κίτρινο χαρτάκι στον τοίχο της πολυκατοικίας.
Πριν λίγες μέρες όμως, βγαίνοντας από το ασανσέρ, αυτό που είδα μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά και απ’ όταν το είχα πρωτοκολλήσει. Κάποιος (υπέροχος άνθρωπος!) είχε πατήσει με μαρκαδόρους την καλημέρα από πάνω και είχε προσθέσει έναν γαλανό ουρανό. Στο ίδιο τσαλακωμένο, ξεθωριασμένο χαρτάκι.
Αυτή η απλή πράξη που είχα κάνει πέρυσι, έφτιαχνε τη διάθεση σε τουλάχιστον έναν απ’ τους ενοίκους της πολυκατοικίας, τόσο, που θέλησε να το ξαναζωντανέψει. Δεν ξέρω ποιος είναι, ούτε αυτός με ξέρει, αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που έχω στα χεριά μου μια τόσο τρανή απόδειξη του πόσα μπορεί μια καλημέρα, ή μια αυθόρμητη πράξη ευγένειας να καταφέρει.
Αν είσαι αυθόρμητος και πλακατζής χαρακτήρας σαν εμένα, τότε σου αρέσει να καταστρώνεις διάφορες πλάκες ή μικρές εκπλήξεις στους φίλους σου.
Έτσι, μία συνηθισμένη μέρα στη σχολή, σε ένα από τα δυσκολότερα και πιο βαρετά προγράμματα, μου ήρθε μια ιδέα.
Στο σύντομο διάλειμμά μας, να βρω χρόνο να κολλήσω από ένα "you are loved", "stay positive", "it's just a tοugh day", στις σημειώσεις των φίλων μου.
Ας σημειωθεί ότι κανένας τους δεν ήξερε ότι είμαι μέλος του πρότζεκτ
Χωρίς να χάσω χρόνο όταν βγήκαν εκτός αμφιθεάτρου οι δικοί μου, κόλλησα τα ποστ-ιτ σε εξώφυλλα, κάτω από σημειώσεις στα έδρανα, σε στυλό μέχρι και σε τσάντες. Για να μην κινήσω βέβαια τις υποψίες, κόλλησα και σε πέντε-έξι διπλανού, έτσι, για τα μάτια του κόσμου.
Παρεπιπτόντως, τα μάτια των υπολοίπων που με έβλεπαν σε υστερική φάση να κολλώ κίτρινα χαρτάκια σε ιδιοκτησίες άλλων, με κοιτούσαν με απορία, αλλά έχουμε συνηθίσει σε αυτά.
Μόλις τελείωσα το μοίρασμα γρήγορα-γρήγορα έτρεξα να βρω τους φίλους μου στο κυλικείο. Ευτυχώς δεν με συνδύασαν με την έκπληξη που τους περίμενε.
Χάρηκαν αρκετά και είχαν σίγουρα μία ευχάριστη αλλαγή στην μονότονη μέρα τους!!
Και τελικά τι είχε αλλάξει; Κάποιος νοιάστηκε λιγάκι παραπάνω και έβαλε αισιόδοξη νότα στη μέρα!!
Είναι τόσο απλό. Γιατί το κάνουμε δύσκολο;
