The Short Stories – H Καλημέρα στην είσοδο της πολυκατοικίας!

Το καλημεροπρότζεκτ το γνωρίζω λίγο περισσότερο από ένα χρόνο τώρα και ακόμη θυμάμαι τι χαρά μου είχε δώσει εκείνο το πρώτο χαρτάκι που είχα βρει στο Σύνταγμα. Ήδη από τότε είχα επικοινωνήσει με την ομάδα και όποτε μπορώ συμμετέχω στις ανοιχτές καλημεροκολλήσεις που γίνονται στην πόλη.

Σε μία από αυτές είχα προμηθευτεί post-its με σκοπό να αφήσω κι εγώ τις καλημέρες μου το επόμενο διάστημα. Το πρώτο χαρτάκι που κόλλησα ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Οι μέρες περνούσαν και το χαρτάκι μου ήταν ακόμη εκεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον να το σχολιάζει και με τον καιρό το μάτι μου το συνήθισε και το προσπερνούσα. Πριν λίγους μήνες παρατήρησα μάλιστα, ότι ο μαρκαδόρος είχε πια ξεθωριάσει και μόνο απ’ το #thekalimeraproject, κάποιος θα καταλάβαινε, τι ήταν αυτό το κίτρινο χαρτάκι στον τοίχο της πολυκατοικίας.

Πριν λίγες μέρες όμως, βγαίνοντας από το ασανσέρ, αυτό που είδα μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά και απ’ όταν το είχα πρωτοκολλήσει. Κάποιος (υπέροχος άνθρωπος!) είχε πατήσει με μαρκαδόρους την καλημέρα από πάνω και είχε προσθέσει έναν γαλανό ουρανό. Στο ίδιο τσαλακωμένο, ξεθωριασμένο χαρτάκι.

Αυτή η απλή πράξη που είχα κάνει πέρυσι, έφτιαχνε τη διάθεση σε τουλάχιστον έναν απ’ τους ενοίκους της πολυκατοικίας, τόσο, που θέλησε να το ξαναζωντανέψει. Δεν ξέρω ποιος είναι, ούτε αυτός με ξέρει, αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που έχω στα χεριά μου μια τόσο τρανή απόδειξη του πόσα μπορεί μια καλημέρα, ή μια αυθόρμητη πράξη ευγένειας να καταφέρει.