Σκεφτόμουν καμιά φορά τι είδους αντιδράσεις θα είχα αν έδινα μια καλημέρα σε κάποιον στο χέρι. Χωρίς να πω κάτι, ή ακόμα και να έλεγα, πώς άραγε θα αντιδρούσε ο κόσμος?
Σίγουρα θα ντρεπόμουν πολύ και θα αισθανόμουν αμηχανία, αυτό ήταν το μόνο που ήξερα με βεβαιότητα.

Τις προάλλες, όμως, έδωσα πρώτη φορά μια καλημέρα σε κάποιον, στο χέρι, χωρίς να το έχω σχεδιάσει.
Αγόραζα τη σχεδία και, όσο έψαχνε ο πωλητής για ρέστα, μου έπεσε από την τσάντα μια καλημέρα, μπροστά στα πόδια του. Τη σήκωσε, μου είπε "σας έπεσε αυτό" και μου την έδωσε, αλλά την είχε διαβάσει πρώτα. "Καλημέρα", την διάβασα κι εγώ δυνατά, "καλημέρα" του λέω "να" και του την έδωσα.
Και χαμογέλασε και την κράτησε.
Και δεν ντράπηκα καθόλου.

Καμιά καλή πράξη, όσο μικρή κι αν είναι, δεν πάει χαμένη

...είπε ο Αίσωπος, λέει.

Δεν ξέρω αν το είπε, αλλά να δεις μάλλον είναι αλήθεια.

Χθες το πρωί, γύρω στις 7 και 20, κόλλησα αυτό πίσω από μια θέση λεωφορείου.

Ύστερα, σηκώθηκα και κάθισα απέναντι. Δυο-τρεις στάσεις μετά μπήκε και κάθισε πίσω από τη θέση αυτή μια νυσταγμένη κυρία. Το πρόσεξε, απόρησε και μετά χαμογέλασε πλατιά, και να, το έβλεπες, για 2-3 δευτερόλεπτα δεν σκεφτόταν ότι δεν πρόλαβε να πιει καφέ, ότι έχει δυο ριπόρτς να στείλει μέχρι τις 12, ότι έχει σίδερο μόλις γυρίσει σπίτι, ότι πρέπει να διαβάσει τον μικρό για το τεστ. 
Σκεφτόταν καλημέρα.

Have a great day - U2

Για πολύ καιρό συνήθιζα να αφήνω απλώς μηνύματα σε διάφορα μέρη, χωρίς να έχω τρόπο ποτέ να ξέρω αν τα έβρισκε κανείς, αν έδινε σημασία, αν και πώς αντιδρούσε. Το μόνο που είχα δει δύο φορές ήταν να τινάζουν δυο καλημέρες που είχα αφήσει σε καθίσματα λεωφορείου και μία που είχα βάλει σε αυτόματο πωλητή εισιτηρίων, γιατί τα πέρασαν για σκουπίδια.

Τις προάλλες, λοιπόν, κόλλησα σε μια στάση λεωφορείου αυτό

Κανά δυο μέρες μετά βρήκα αυτή την απάντηση.

Ξεκινάω και πάλι κόλλημα!

Καλημέρα, you are loved

Μια μέρα πέτυχα τυχαία, δεν θυμάμαι πού και πώς, αυτή την φωτογραφία:

Την αποθήκευσα. Δεν την επεξεργάστηκα πολύ, μου άρεσε και σκέφτηκα πόσο θα έφτιαχνε την μέρα μου αν πετύχαινα στ'αλήθεια αυτό που εικονίζει. Το ξέχασα.

Λίγο καιρό μετά, όμως, είδα αυτό:

Διαβάζοντας τη λεζάντα ("Κάποιος έριξε αυτό το σημείωμα κάτω από την πόρτα του δωματίου του κοιτώνα μου πέρσι και μου έφτιαξε τη μέρα. Σε ευχαριστώ, χρειαζόμουν να το ακούσω.") σκέφτηκα και πάλι το ίδιο. Πόσο μια τέτοια απλή κίνηση μπορεί να δώσει (έστω λίγη) παραπάνω χαρά.

Έτσι, χωρίς πολλή σκέψη, ένα βράδυ πήρα ένα κομμάτι χαρτί, το έκοψα στα δύο, έγραψα με μεγάλα γράμματα "Πάρε ένα χαμόγελο", ζωγράφισα μερικά χαμόγελα στο κάτω μέρος, το τσάκισα και τα ξεχώρισα με το ψαλίδι. Την επόμενη μέρα το πρωί, με τρομερό καρδιοχτύπι, το κόλλησα στη στάση του λεωφορείου κοντά στο σπίτι μου.
Γύρισα στο σπίτι την άλλη μέρα το απόγευμα και, φυσικά, ανυπομονούσα να δω το αποτέλεσμα. Και να, το "Πάρε ένα χαμόγελο" μου ήταν ακόμα εκεί κολλημένο, λίγο σκισμένο στην δεξιά πλευρά (κάποιος είχε τραβήξει το χαρτάκι του απότομα) και είχε γραμμένο επάνω του ένα "ευχαριστώ".
Ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται. Να, σκέφτηκα, έκανες έναν άνθρωπο έστω λίγο λίγο πιο χαρούμενο σήμερα, αρκετά ώστε θέλησε να το εκφράσει κιόλας.

Το ξεκόλλησα και το κράτησα για ενθύμιο (άλλο που δεν το βρίσκω πια) και έβαλα άλλο στη θέση του. 

Έτσι, ξεκίνησε αυτή η μικρή, κρυφή, καθημερινή μου συνήθεια: φτιάχνω πολύχρωμα χαμόγελα και καλημέρες, και τα κολλάω στους τοίχους της σχολής, σε στύλους, σε στάσεις, σε πλατείες. Αφού δεν είναι πάντα εύκολο ή δεν προλαβαίνω να κολλήσω την "καλημέρα" μου χωρίς να με δουν, φτιάχνω μικρά μηνύματα και τα αφήνω όπου μπορώ, στη θέση μου στο λεωφορείο, κάτω από τα θρανία στη σχολή, σε τουαλέτες σε καφετέριες, οπουδήποτε μπορεί κάποιος να τα βρει.

Πρόσφατα άρχισα να τα φωτογραφίζω, για μένα, και αποφάσισα να μοιραστώ τις φωτογραφίες μου και τις εμπειρίες μου, που είναι αρκετές και ελπίζω να γίνουν πολύ πολύ περισσότερες.