Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

The Short Stories - 1η Καλημεροκόλληση

Κυριακή πρωί, ξυπνάω με το πάσο μου, ανοίγω παράθυρα, βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι και στύβω το χυμό μου χορεύοντας…αχ αυτές τις στιγμές ηρεμίας στο σπίτι, πόσο παράδεισο μπορούν να κρύβουν….δίπλα μου το laptop μου θυμίζει στιγμές που έχουν απαθανατιστεί από εμένα ή φίλους μου…φωτογραφίες που γεμίζουν την καρδιά διάφορα συναισθήματα, χαρά, θλίψη, γέλια, μια γλυκιά μελαγχολία για όσα πέρασαν…και τσουπ (!!!) μια καλημέρα στολισμένη σε ένα τοίχο της Αθήνας…ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και αυτομάτως ψιθυρίζω στον εαυτό μου για να το πιστέψω «Πόσος καιρός πέρασε από αυτή την καλημέρα…»

Ήταν από την πρώτη καλημεροκόλληση στο Σύνταγμα !!! Η ώρα συνάντησης ήταν 12.00 πμ…ήμουν τόσο χαρούμενη που θα συμμετείχα για πρώτη φορά σε όλο αυτό το project !!! Το λεωφορείο άργησε να έρθει 20 λεπτά με αποτέλεσμα να είμαι σίγουρη ότι θα αργήσω…δυστυχώς δεν είχα σήμα στο κινητό για να ειδοποιήσω…φτάνοντας στο Σύνταγμα 12.33 στέλνω επιτόπου μήνυμα στο facebook στα άγνωστα πρόσωπα του project…. «Που είστεεεε ;;;» …φαντάστηκα ότι θα ήταν δύσκολο εκείνη τη στιγμή να το δουν, αλλά εγώ δεν ήθελα επ’ ουδενί να χάσω αυτή την καλημεροκόλληση, έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω τα «στοιχεία»…τις «καλημέρες»… Περπάτησα 5 βήματα στην Καραγιώργη Σερβίας και να (!!!) το πρώτο μου στοιχείο …αφού χοροπήδησα σαν 12χρονο, το φωτογράφησα και κατηφόρισα γρήγορα το δρόμο κοιτώντας γύρω μου λαίμαργα για να βρω τις επόμενες, τις φωτογράφιζα με ταχύτητα και προχωρούσα, ώσπου βλέπω τις πλάτες από τρεις κοπέλες που προχωράνε συνομιλώντας με τα περίφημα χαρτάκια στα χέρια...με ενθουσιασμό φωνάζω « Καλημέρααααααααααααα!!!» , γυρνάνε και βλέπω τρία χαμογελαστά πρόσωπα… και κάπως έτσι πέρα από τη συμμετοχή μου στο the kalimera project, ξεκίνησε μια όμορφη φιλία…



Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

The Short Stories - Στο Μετρό Ακρόπολη

Παρασκευή απόγευμα και περιμένω μια φίλη, στην αποβάθρα του μετρό στην Ακρόπολη, να έρθει και να πάμε σε μια ακόμα κρυφή συναυλία του Sofar Athens (https://www.sofarsounds.com). Αρκετοί συρμοί περάσανε περιμένοντας την και εγώ χάζευα τον κόσμο που έμπαινε και έβγαινε στα βαγόνια ανέκφραστος, σχεδόν μουτρωμένος. «Όχι, όχι κάτι πρέπει να κάνω για αυτό» σκέφτομαι. Κάποια στιγμή που ο σταθμός ήταν σχεδόν άδειος, κοιτάζω δεξιά και αριστερά, σηκώνομαι και κολλάω γρήγορα ένα χαρτάκι «Χαμογέλα» στην ταμπέλα που γράφει «Ακρόπολη», έχοντας την αίσθηση ότι έχω κάνει την κλασική παιδική ζαβολιά, να πάρω κρυφά καραμέλες από το πάνω πάνω ράφι της κουζίνας της μαμάς. Εκείνη τη στιγμή ακούω τον ήχο μηνύματος από το κινητό μου, κατεβάζω το βλέμμα , γράφω την απάντηση, πατάω αποστολή και αμέσως αρχίζω να κοιτάω γύρω μου να δω αν ήρθε η φίλη μου. Ξαφνικά, βλέπω σε ένα βαγόνι του μετρό ένα νεαρό να με κοιτάζει και να μου γνέφει, τον κοιτάζω με απορία και τότε μου δείχνει το χαρτάκι που είχα κολλήσει στην ταμπέλα ακριβώς από πάνω μου…το κοιτάω , του χαμογελάω δυνατά, τον ευχαριστώ, μου ανταποδίδει το χαμόγελο και με χαιρετάει καθώς ο συρμός ξεκινάει…



Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

The Short Stories- Super Granny

Ένα από τα καλά που έχει φέρει στην ζωή μου το kalimera project, είναι η γνωριμία με άτομα που μοιραζόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης  και ,  τις περισσότερες φορές, το ίδιο γούστο στον τρόπο διασκέδασης.
Έτσι, ένα απόγευμα Παρασκευής βρίσκομαι με άλλες δύο καλημεροκολλήτριες για να πορευτούμε σε ένα μουσικό event. Στη στάση λεωφορείου, όπως συμβαίνει σε κάθε μας συνάντηση, μιλάμε ακατάπαυστα για τα post-it μας, για τα χρώματα, για το ποιο είδος post-it  είναι προτιμότερο να μπαίνει που, τι ωραία τα μαλλιά σου έτσι, πόσο σου πάει αυτό το φόρεμα κι άλλα τέτοια κοριτσίστικα, μέχρι που πλησιάζει την μία από εμάς μία κυρία, αρκετά μεγάλης ηλικίας. "Να χαλαρώσεις αυτό που φοράς στο μπράτσο σου. Θα σου αφήσει σημάδι. Κι είσαι όμορφη κοπέλα.", είπε με απόλυτη φυσικότητα. "Δεν με σφίγγει αλλά σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον", απάντησε η φίλη μου και αρχίσαμε αμέσως να ανταλλάσσουμε κλεφτές ματιές η μία στην άλλη.
 Ετοιμόλογη η κυρία μας άνοιξε κουβέντα σχετικά με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είχαμε έναν πολύ όμορφο διάλογο κι αποφασίσαμε με τα μάτια πως έπρεπε να της δώσουμε ένα "Χαμογέλα.". Έτσι η άλλη φίλη μου έβγαλε από την τσάντα της ένα κίτρινο post-it "Χαμογέλα"  και της το έδωσε, λέγοντας: " Ορίστε, αυτό είναι από εμάς για να μας θυμάστε".

Η κυρία το επεξεργάστηκε, το γύρισε μπρος- πίσω, το διάβασε, και όλο στριφογύριζε στην γλώσσα της με απορία την λέξη που έγραφε το χαρτάκι. "Χαμογέλα, ε; Αυτό κορίτσι μου τώρα το έγραψες για μένα;" την ρώτησε. Τότε βρήκα την αφορμή να της συστηθούμε επίσημα.

 "Ξέρετε", ξεκίνησα να λέω, "αν κοιτάξετε κάτω- κάτω στο χαρτάκι λέει ότι είμαστε από το the kalimera project. Κι εμείς είμαστε μια ομάδα που κολλάμε καλημέρες στην Αθήνα. Βέβαια, φτιάχνουμε χαρτάκια με διάφορα μηνύματα που είτε τα κολλάμε σε κολώνες, είτε τα μοιράζουμε σε περαστικούς, όπως καλή ώρα σε εσάς. Θέλουμε απλά να μειώσουμε την μιζέρια και να φτιάξουμε την μέρα κάποιου.Λοιπόν το πετύχαμε αυτό για σας;" την ρώτησα και περίμενα με αγωνία την απάντησή της.

Η κυρία,  γέλασε και μας κοιτούσε μία μία στα μάτια σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει όσα άκουγε. " Αν το καταφέρατε λέει....θα το βάλω στο σπίτι μου να σας θυμάμαι! Δώστε μου κι άλλα να τα κολλήσω στην εξώπορτα, να δώσω στα εγγόνια μου, να το δείξω στις φιλενάδες μου!!", είπε ενθουσιασμένη και μας μοίρασε αλήθεια τόση χαρά!  Της ζητήσαμε να την βγάλουμε φωτογραφία για το snapchat και εκείνη δέχτηκε ευχαρίστως. "Και κανονικά να με βγάλετε, να φαίνομαι και στο πρόσωπο. Τέτοια πράγματα δεν είναι για να ντρέπεσαι! Βέβαια δεν έχω ωραία τα μαλλιά μου σήμερα αλλά δεν πειράζει πιστεύω, ε;"

Συνέχισε να μας μιλάει για την ζωή της, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό να χαρακτηρίζουν τον λόγο της και μάλιστα μας φανέρωσε πως ένα πολύ σημαντικό έγγραφο βρισκόταν στην τσάντα της. Δεν μάθαμε ποτέ δυστυχώς για το έγγραφο διότι μας διέκοψε το λεωφορείο της κυρίας.. Αυτό που σίγουρα μάθαμε όμως, ήταν ότι εκείνο το απόγευμα δυο μάτια γηρασμένα αλλά πανέξυπνα, έλαμπαν όταν έφυγαν μακριά μας. Είναι πραγματικά τόσο όμορφο να γνωρίζεις αγνώστους που μπορούν να καταλάβουν το νόημα του project πέρα από τα απλά post-it, πέρα από χαρούμενους μαρκαδόρους κι ωραία γράμματα.

 Η "Super Granny" , όπως μου άρεσε να την βαφτίσω, διέκρινε τον σκοπό μας δίχως περιττές ερωτήσεις κι άσκοπες κουβέντες. Αυτό είναι που θαυμάζω στους καλοπροαίρετους ανθρώπους, κρατούν την ουσία στο χαμόγελο.