The Short Stories - Επί της Σταδίου

Περπατούσα στη Σταδίου με μία φίλη μου, απόγευμα Σαββάτου. Δεν έχασα ευκαιρία να χαρώ λιγάκι παραπάνω την χαλαρή μας βόλτα μέχρι τον σταθμό του μετρό που θα την άφηνα, και άρχισα να κολλώ "you are loved"s σε διάφορα σημεία του δρόμου.

Πάνω στη συζήτησή μας, η φίλη μου θαύμασε την πράξη μου και μάλιστα την ονόμασε "φιλανθρωπική". Της ζήτησα να μου το αναλύσει. Και εκείνη μου είπε πάνω κάτω τα εξής:

"Το πρότζεκτ το ήξερα πριν μάθω ότι συμμετέχεις κι εσύ. Είχα πετύχει ένα χαρτάκι που έγραφε "καλημέρα" στο λεωφορείο μία μέρα, και το χαρτάκι είχε χαρούμενα χρώματα, τόσο δυσανάλογα με τον μουντό καιρό,  και την διάθεσή μου. Είχα μία πολύ άσχημη μέρα ειλικρινά. Αλλά και μόνο που είδα αυτό το χαρτάκι, αυτήν την καλημέρα από έναν άγνωστο, έναν άγνωστο που χωρίς να με ξέρει μπήκε στον κόπο να φτιάξει τα ποστ-ιτς, να τα κολλήσει για να τα δω εγώ και να χαμογελάσω, αυτή και μόνο η σκέψη ήταν αρκετή. Μου άλλαξε εντελώς τη διάθεση! Γι' αυτό σου λέω, είναι φιλάνθρωπο αυτό που κάνετε."

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω την ικανοποίησή μου όταν άκουσα αυτά τα λόγια, και χαμογέλασα πλατιά.
"Τι θα απαντούσες αν κάποιος έλεγε ότι όλο αυτό είναι μάταιο, χαζό και χάσιμο χρόνου;", την ρώτησα. "Γιατί κατά καιρούς ακούμε και κάτι τέτοιους σχολιασμούς."
"Αν το έλεγαν κάποιοι αυτό, θα τους έλεγα ηλίθιους. Και μετά επίτηδες θα τους ευχόμουν "καλημέρα"! "
Άλλο ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Αφού τη χαιρέτησα στον σταθμό του μετρό, αποφάσισα να περπατήσω πίσω στη Σταδίου, από εκεί που πέρασα, να χαζέψω λίγο τον δρόμο και τα ποστ-ιτς, γιατί όπως είναι γνωστό, ο 'δολοφόνος' επιστρέφει πάντα στον 'τόπο του εγκλήματος'.

Και ευτυχώς που το έκανα γιατί είχα την ευκαιρία να συναντήσω μία live αντίδραση.

Είδα δύο κορίτσια που περπατούσαν, να κοντοστέκονται σε μια κολόνα και να την κοιτάνε. Εκείνη την στιγμή περνούσα ακριβώς από δίπλα τους αλλά ήθελα πολύ να ακούσω τι θα πουν μόλις δουν το ποστ-ιτ, οπότε έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη και προσποιήθηκα ότι κάτι ψάχνω, για να σταθώ δίπλα τους.

"You - are- loved...kalimera-project.. αα!! από το καλημέρα πρότζεκτ! Γλυκούληδες!", είπε η μία στην άλλη,γέλασαν λίγο και προχώρησαν.

Σας το λέω και να με πιστέψετε. Δεν συγκρίνεται με τίποτα η χαρά που νιώθεις όταν καταφέρνεις να χαρίσεις ένα χαμόγελο, είτε σε κάποιον γνωστό είτε σε κάποιον ξένο. Είναι πραγματική χαρά.
Δοκιμάστε το!

The Short Stories – H Καλημέρα στην είσοδο της πολυκατοικίας!

Το καλημεροπρότζεκτ το γνωρίζω λίγο περισσότερο από ένα χρόνο τώρα και ακόμη θυμάμαι τι χαρά μου είχε δώσει εκείνο το πρώτο χαρτάκι που είχα βρει στο Σύνταγμα. Ήδη από τότε είχα επικοινωνήσει με την ομάδα και όποτε μπορώ συμμετέχω στις ανοιχτές καλημεροκολλήσεις που γίνονται στην πόλη.

Σε μία από αυτές είχα προμηθευτεί post-its με σκοπό να αφήσω κι εγώ τις καλημέρες μου το επόμενο διάστημα. Το πρώτο χαρτάκι που κόλλησα ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Οι μέρες περνούσαν και το χαρτάκι μου ήταν ακόμη εκεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον να το σχολιάζει και με τον καιρό το μάτι μου το συνήθισε και το προσπερνούσα. Πριν λίγους μήνες παρατήρησα μάλιστα, ότι ο μαρκαδόρος είχε πια ξεθωριάσει και μόνο απ’ το #thekalimeraproject, κάποιος θα καταλάβαινε, τι ήταν αυτό το κίτρινο χαρτάκι στον τοίχο της πολυκατοικίας.

Πριν λίγες μέρες όμως, βγαίνοντας από το ασανσέρ, αυτό που είδα μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά και απ’ όταν το είχα πρωτοκολλήσει. Κάποιος (υπέροχος άνθρωπος!) είχε πατήσει με μαρκαδόρους την καλημέρα από πάνω και είχε προσθέσει έναν γαλανό ουρανό. Στο ίδιο τσαλακωμένο, ξεθωριασμένο χαρτάκι.

Αυτή η απλή πράξη που είχα κάνει πέρυσι, έφτιαχνε τη διάθεση σε τουλάχιστον έναν απ’ τους ενοίκους της πολυκατοικίας, τόσο, που θέλησε να το ξαναζωντανέψει. Δεν ξέρω ποιος είναι, ούτε αυτός με ξέρει, αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που έχω στα χεριά μου μια τόσο τρανή απόδειξη του πόσα μπορεί μια καλημέρα, ή μια αυθόρμητη πράξη ευγένειας να καταφέρει.