Σκεφτόμουν καμιά φορά τι είδους αντιδράσεις θα είχα αν έδινα μια καλημέρα σε κάποιον στο χέρι. Χωρίς να πω κάτι, ή ακόμα και να έλεγα, πώς άραγε θα αντιδρούσε ο κόσμος?
Σίγουρα θα ντρεπόμουν πολύ και θα αισθανόμουν αμηχανία, αυτό ήταν το μόνο που ήξερα με βεβαιότητα.

Τις προάλλες, όμως, έδωσα πρώτη φορά μια καλημέρα σε κάποιον, στο χέρι, χωρίς να το έχω σχεδιάσει.
Αγόραζα τη σχεδία και, όσο έψαχνε ο πωλητής για ρέστα, μου έπεσε από την τσάντα μια καλημέρα, μπροστά στα πόδια του. Τη σήκωσε, μου είπε "σας έπεσε αυτό" και μου την έδωσε, αλλά την είχε διαβάσει πρώτα. "Καλημέρα", την διάβασα κι εγώ δυνατά, "καλημέρα" του λέω "να" και του την έδωσα.
Και χαμογέλασε και την κράτησε.
Και δεν ντράπηκα καθόλου.