The Short Stories - Η Κωνσταντίνα

Πολλοί λίγοι φίλοι μου έχουν συνδέσει εμένα με το πρότζεκτ, μόνο από τα στοιχεία που μπορούν να βρουν στο ίδιο το πρότζεκτ ή στη σελίδα του.

Η φίλη μου -και συμφοιτήτρια- Κωνσταντίνα, ήταν από τους πρώτους που είχαν εντοπίσει το πρότζεκτ στο facebook και το ακολουθούσαν. Δεν είχε ιδέα πως βρίσκομαι εγώ πίσω από αυτό, και η παρουσία της στη σελίδα, κάθε λάικ ή σχόλιο, μου έδινε διπλή χαρά.
Με ανακάλυψε δυόμισι χρόνια μετά (ή περίπου έξι μήνες αφότου δημιουργήσαμε λογαριασμούς στα social media), αφού με πρόδωσε ένας συνδυασμών διάφορων στοιχείων και συμπτώσεων. Με ρώτησε αν ήμουν εγώ, της απάντησα θετικά, χαρήκαμε και οι δύο πολύ.
Έπειτα, μου είπε μια από τις πιο όμορφες σύντομες ιστορίες που έχω μάθει για τα μικρά μου μηνύματα: έναν χρόνο νωρίτερα είχε φύγει για Εράσμους. Είχε πάρει λοιπόν, πριν φύγει από την Ελλάδα, ένα μικρό χαμόγελο, από αυτά που έφτιαχνα τότε, και το είχε κρατήσει στο πορτοφόλι της για καιρό.

Και για σκεφτείτε πόσο συναρπαστικό είναι αυτό, να έχει μια δική μου φίλη, χωρίς να το γνωρίζει, ένα σημείωμα φτιαγμένο από το δικό μου χέρι - προορισμένο από εμένα να κάνει αυτόν που θα το δει να χαμογελάσει, και φυλαγμένο από την ίδια για τον ίδιο σκοπό.

The Short Stories - Ο μπαμπάς

Πριν καιρό, έτυχε να μπω στο δωμάτιο που χρησιμοποιεί ο μπαμπάς μου για γραφείο στο σπίτι του. Γυρνώντας προς την έξοδο, κοίταξα φευγαλέα τον τοίχο απέναντι από το γραφείο του και έμεινα έκπληκτη, βλέποντας πως είχε κολλημένη δίπλα στο παράθυρο μια αρκετά παλιά "καλημέρα".
Τον ρώτησα, ανήξερη δήθεν, τι ήταν αυτό. Δεν ήξερε ακριβώς, ούτε το είχε ψάξει -δεν γνώριζε εξάλλου την έννοια των hashtags. Την βρήκε, μήνες πριν, τυχαία σε μια στάση κοντά στο σπίτι του, του άρεσε, την πήρε μαζί του, και την έβαλε ακριβώς απέναντί του, να την βλέπει κάθε μέρα.

Ακόμα δεν έχει ιδέα πως εκεί που την βρήκε την είχα κολλήσει εγώ.

The Short Stories - Pilot

Πολύ συχνά, τυχαίνει να συμβούν διάφορες αστείες ή συγκινητικές ή ενδιαφέρουσες ιστορίες -ή ιστορίες που δεν ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, και είναι απλώς ιστορίες. Τις διηγούμαστε μεταξύ μας και γελάμε, είτε συγκινούμαστε, είτε προβληματιζόμαστε -είτε τίποτα από τα παραπάνω.
Αποφασίσαμε να μοιραζόμαστε μαζί σας τις ιστορίες μας, όλοι οι καλημεροκολλητές, και αν έχετε κι εσείς αστείες, συγκινητικές, ενδιαφέρουσες ιστορίες -είτε απλώς ιστορίες- μπορείτε να τις μοιραστείτε εδώ.

Δεν θα αποκαλύπτουμε ποιος από εμάς -ή εσάς- ήταν ο πρωταγωνιστής της κάθε ιστορίας.

Ακολουθεί μια σύντομη ιστορία, που έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσει η καταγραφή των μικρών ιστοριών του The Kalimera Project -παρ'όλο που ανήκει στην κατηγορία "απλώς ιστορίες".


Συχνά, κολλάω καλημέρες στη Μαρίνα Αλίμου, έτσι οι θαμώνες θα τις έχουν συναντήσει περισσότερες από μία φορές. Πρόσφατα, κόλλησα σε μία κολώνα της μαρίνας ένα "You Are Loved" και έπειτα έκανα λίγα βήματα πίσω για να το φωτογραφίσω. Σύντομα, με πλησιάζει μία κυρία και, αφού περιεργάζεται εμένα και το ποστ-ιτ, με ρωτάει "Από ποιο μαγαζί είσαστε?". 
Δυστυχώς, δεν ήταν η πρώτη φορά που ψάχνει κάποιος να βρει τι διαφημίζουμε, οπότε αντιλήφθηκα γρήγορα τι περίπου είχε καταλάβει.

"Ξέρετε" της λέω "δεν είναι από κάποιο μαγαζί". Δεν κατάλαβε.
"Τι διαφημίζετε τότε?" ξαναρώτησε.
"Να, δεν διαφημίζω κάτι" απαντάω ξανά.
"Μα τα έχω δει κι άλλη φορά αυτά τα διαφημιστικά" μου λέει επίμονα.
Ο άντρας της περιμένει λίγο παρακάτω.
"Ναι, έχω βάλει ξανά εδώ, αλλά δεν είναι διαφημιστικά. Να, βλέπετε, γράφει you are loved. Σημαίνει κάποιος σε αγαπάει, γι'αυτό το βάζω εκεί. Να το δει κάποιος και να σκεφτεί πως απευθύνεται σε αυτόν." της εξήγησα.
"Α, you are loved, ε?" ρώτησε αδιάφορα.
"Ναι!" της απαντάω με αυτοπεποίθηση.
"Μάλιστα, you are loved" είπε, έστριψε προς τον άντρα της, και έφυγε. 

Ερωτήσεις που μας Κάνετε Συχνά

Πότε ευχήθηκες τελευταία φορά καλημέρα σε έναν τυχαίο άγνωστο? Εμείς καθημερινά, δημιουργώντας αισιόδοξα μηνύματα και μοιράζοντάς τα στην πόλη.

Ποιοι είσαστε?

Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Φοιτητές και απόφοιτοι, μαθητές σχολείου και γιαγιάδες με εγγόνια. Άλλοι σπουδάζουμε μουσική και άλλοι πηγαίνουμε ακόμα σχολείο, κάποιοι είμαστε γιατροί και δικηγόροι, και κανα-δυο προγραμματιστές. Μπορεί κάποιον από εμάς να ξέρεις!

Πώς και πότε ξεκίνησε το project;

Ξεκίνησε παλιά, από έναν από εμάς. Αρκετά χρόνια πριν, συνάντησε τυχαία την έννοια των random acts of kindness - τυχαίων πράξεων καλοσύνης, δηλαδή. Αφορά καλές πράξεις που μπορεί να κάνει κάποιος για να φέρει χαρά σε αγνώστους, χωρίς να δέχεται ανταμοιβή ή αναγνώριση. Την ίδια εποχή είδε μια φωτογραφία ενός τέτοιου μηνύματος - κάποιος είχε γράψει “take a smile” σε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, είχε ζωγραφίσει χαμόγελα και τα είχε ξεχωρίσει με χαρτί ώστε να μπορεί κανείς να τραβήξει και να πάρει ένα. Σκέφτηκε πόσο θα του έφτιαχνε την ημέρα αυτό, πόσο θα ενθουσιαζόταν, και ευχήθηκε να υπήρχε κάποιος να το κάνει. Και έτσι αποφάσισε ότι θα έπρεπε ο ίδιος να κάνει κάτι τέτοιο ώστε να υπάρχει για κάποιους άλλους. (Γίνει η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο, λέει το γνωστό ρητό.)

Για 2.5 περίπου χρόνια κολλούσε καθημερινά μηνύματα όπως “Καλημέρα” ή “Πάρε ένα χαμόγελο” σε στάσεις, κολώνες, σταθμούς, φανάρια πεζών, στη σχολή, σε τουαλέτες καφετεριών. Λίγο καιρό μετά, ανακαλύφθηκε τυχαία από μια φίλη, που ενθουσιάστηκε με την ιδέα, την αγάπησε και θέλησε να γίνει και η ίδια μέρος. Τότε γίναμε από ένας, δύο. Λίγους μήνες πριν, δημιουργήσαμε λογαριασμούς στα social media και το hashtag #thekalimeraproject για να μοιραστούμε την ιδέα μας με όσον περισσότερο κόσμο μπορούμε και να κρατήσουμε επαφή με αυτούς που βρίσκουν τις καλημέρες μας και τις μοιράζονται. Και έτσι, γίναμε πολλοί!

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε;

Ο πρωταρχικός στόχος είναι να ευχηθούμε σε όσους περισσότερους τυχαίους άγνωστους μπορέσουμε “καλημέρα”. Να φτιάξουμε απλώς για λίγο, έστω και λίγο την ημέρα όποιου δει ένα από τα μηνύματά μας, να χαμογελάσει αυθόρμητα, να ξεχάσει για λίγα δευτερόλεπτα ό,τι σκεφτόταν. Σε δεύτερο επίπεδο, θέλουμε να εμπνεύσουμε όσον κόσμο περισσότερο μπορούμε να κάνει κάτι για κάποιον άγνωστο συνάνθρωπο. Αυτό που εξαρχής ήταν αυτό που μας κινητοποίησε -η σκέψη "αφού θα ήθελα να δω κάτι τέτοιο να συμβαίνει θα το πραγματοποιήσω ο ίδιος", αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμα που θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε τελικά. Από την σκέψη και ευχή στην πράξη οι κινήσεις είναι τελικά ελάχιστες.

Πιστεύετε πως η θετική στάση στα πράγματα θα μας σώσει? Σίγουρα δεν είναι πανάκεια, ούτε θα δώσει λύση σε όλα. Πιστεύουμε όμως πολύ στη φράση που αποδίδεται στον Αίσωπο: Καμία καλή πράξη, όσο μικρή και αν είναι, δεν πηγαίνει ποτέ χαμένη. Έτσι, προσπαθούμε να κάνουμε λίγο πιο φωτεινές τις ημέρες των συνανθρώπων μας, των αγνώστων γύρω μας, ελπίζοντας κάποιοι από αυτούς να προσπαθήσουν με τη σειρά τους να ομορφύνουν την ημέρα κάποιου άλλου.