Ναι, μην έχεις καμιά αμφιβολία, είμαστε πολλοί εκεί έξω που πιστεύουμε στην ευγένεια και στην δύναμη μιας καλημέρας!Μια καλημεροκολλήτρια μάς έστειλε την παρακάτω ιστορία και θέλαμε να την μοιραστούμε:
"Δευτέρα πρωί κι εγώ τρέχω σαν τρελή γιατί ακόμη μία φορά είμαι στο τσακ να αργήσω στο μάθημα. Σήμερα έχουμε το πρώτο δίωρο στον τρίτο όροφο οπότε πρέπει να πάρω το ασανσέρ, κάτι που με χαροποιεί πολύ μιας και το να κολλάω ¨καλημέρες¨ στον καθρέφτη είναι το αγαπημένο μου. Καλώ το ασανσέρ και γεμάτη ανακούφιση, που είμαι μόνη μου και δεν θα χρειαστεί να κάνω εκείνη την έξτρα βόλτα ασανσέρ-σκάλες- ασανσέρ για να καλημεροκολλήσω χωρίς να γίνω αντιληπτή, βλέπω να ανοίγουν οι πόρτες μπρος μου. Μπαίνω και λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες προβάλει το πόδι της σε αντίσταση μία κυρία. Μια γεμάτη γυναίκα με γυαλιά και μία μεγάλη ελιά στην μύτη. «Καλημέρα!», μου λέει και μου χαμογελά θερμά, πατώντας το κουμπί για τον πέμπτο. «Καλημέρα!» της απαντώ και ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο ρολόι μου. Σίγουρα δεν έχω χρόνο για μία επιπλέον βόλτα πριν το μάθημα, αλλά είναι Δευτέρα και όσο περνάει η ώρα τόσο πιο πολλοί θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν το ασανσέρ, και θέλω να τους βρει μια έκπληξη όταν κοιταχτούν στον καθρέφτη. Ένιωσα άνετα με το χαμόγελο αυτής της γυναίκας, κι έτσι πλησιάζοντας στον τρίτο, βγάζω μία ¨καλημέρα¨ και την κολλώ στο καθρέφτη. «Μια τέτοια όμορφη μέρα, κρίμα δεν είναι να μείνει κάποιος χωρίς καλημέρα;», λέω και ετοιμάζομαι να βγω. «Έχεις δίκιο. Ώστε εσύ τα κολλάς αυτά κάθε μέρα;» μου λέει με μία λάμψη στα μάτια. «Τα κολλάω και εγώ.» της απαντώ, της χαμογελώ ευγενικά και βγαίνω στον όροφο μου. Την στιγμή που βγαίνω παίρνει την θέση μου μία καθηγήτρια, κι εγώ, μην μπορώντας να συγκρατήσω την περιέργειά μου για τον διάλογο που ίσως ακολουθούσε, κάθομαι ελαφρώς στο πλάι της πόρτας.
«Πωπώ, αμάν πια με αυτά τα χαρτιά! Δεν σώζεται ο κόσμος με ¨καλημέρες¨!», ακούω την φωνή της καθηγήτριας να λέει σχεδόν ενοχλημένη.
«Α, ώστε έτσι νομίζετε;», ακούω τη γνώριμη φωνή της κυρίας, με τόνο αμφισβήτησης, καθώς κλείνουν οι πόρτες.
Η γεμάτη γυναίκα με τα γυαλιά και την μεγάλη ελιά στην μύτη επανέφερε το χαμόγελο στα χείλη μου. Τελικά είμαστε πολλοί που πιστεύουμε στο ίδιο όνειρο, αλλά είμαστε σκόρπιοι."
