The Short Stories - 1η Καλημεροκόλληση

Κυριακή πρωί, ξυπνάω με το πάσο μου, ανοίγω παράθυρα, βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι και στύβω το χυμό μου χορεύοντας…αχ αυτές τις στιγμές ηρεμίας στο σπίτι, πόσο παράδεισο μπορούν να κρύβουν….δίπλα μου το laptop μου θυμίζει στιγμές που έχουν απαθανατιστεί από εμένα ή φίλους μου…φωτογραφίες που γεμίζουν την καρδιά διάφορα συναισθήματα, χαρά, θλίψη, γέλια, μια γλυκιά μελαγχολία για όσα πέρασαν…και τσουπ (!!!) μια καλημέρα στολισμένη σε ένα τοίχο της Αθήνας…ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και αυτομάτως ψιθυρίζω στον εαυτό μου για να το πιστέψω «Πόσος καιρός πέρασε από αυτή την καλημέρα…»

Ήταν από την πρώτη καλημεροκόλληση στο Σύνταγμα !!! Η ώρα συνάντησης ήταν 12.00 πμ…ήμουν τόσο χαρούμενη που θα συμμετείχα για πρώτη φορά σε όλο αυτό το project !!! Το λεωφορείο άργησε να έρθει 20 λεπτά με αποτέλεσμα να είμαι σίγουρη ότι θα αργήσω…δυστυχώς δεν είχα σήμα στο κινητό για να ειδοποιήσω…φτάνοντας στο Σύνταγμα 12.33 στέλνω επιτόπου μήνυμα στο facebook στα άγνωστα πρόσωπα του project…. «Που είστεεεε ;;;» …φαντάστηκα ότι θα ήταν δύσκολο εκείνη τη στιγμή να το δουν, αλλά εγώ δεν ήθελα επ’ ουδενί να χάσω αυτή την καλημεροκόλληση, έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω τα «στοιχεία»…τις «καλημέρες»… Περπάτησα 5 βήματα στην Καραγιώργη Σερβίας και να (!!!) το πρώτο μου στοιχείο …αφού χοροπήδησα σαν 12χρονο, το φωτογράφησα και κατηφόρισα γρήγορα το δρόμο κοιτώντας γύρω μου λαίμαργα για να βρω τις επόμενες, τις φωτογράφιζα με ταχύτητα και προχωρούσα, ώσπου βλέπω τις πλάτες από τρεις κοπέλες που προχωράνε συνομιλώντας με τα περίφημα χαρτάκια στα χέρια...με ενθουσιασμό φωνάζω « Καλημέρααααααααααααα!!!» , γυρνάνε και βλέπω τρία χαμογελαστά πρόσωπα… και κάπως έτσι πέρα από τη συμμετοχή μου στο the kalimera project, ξεκίνησε μια όμορφη φιλία…